29 Ιουλίου 2009

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ?


PDF Εκτύπωση E-mail
Αρθρογραφία - Θεωρία
Συντάκτης: Δημήτρης Μαυρίδης
Παρασκευή, 24 Ιουλίου 2009
Υποστηρίζεται ότι η συγκρότηση του νέου ελληνικού κράτους ανάγκασε τους Έλληνες να επιχειρήσουν μία μορφή προσαρμογής προς τα πρότυπα της Δυτικής Ευρώπης και να επιδιώξουν την «μετακένωση» που ευαγγελίστηκε ο Κοραής: η συνέχεια της ελληνικής ιστορίας αγνοήθηκε, το Βυζάντιο θεωρήθηκε οπισθοδρομικό, ξένοι θεσμοί υιοθετήθηκαν και, με άλλα λόγια, επιδιώχθηκε η πολιτισμική ισοπέδωση της Ρωμηοσύνης, η οποία μάλιστα ως «Ρωμαίικο» φορτίστηκε με αρνητικό περιεχόμενο.

Ο Έλληνας διαχωρίστηκε από τον Ρωμηό και έγινε ένας μετέωρος και εν δυνάμει Ευρωπαίος. Ο ελληνικός κόσμος κατακερματίστηκε Η Ελλάδα στράφηκε προς τη Δύση και θέλησε να αγνοήσει την Ανατολή. Η παράδοση απωθήθηκε και χαρακτηρίστηκε ανεπίκαιρη, οι επιτυχείς ενδογενείς θεσμοί με τους οποίους το Γένος επιβίωσε και αναγεννήθηκε αποδυναμώθηκαν και ξεχάστηκαν.

Είναι γεγονός και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το ότι έχουμε εισέλθει σε μία τελείως νέα ιστορική και πολιτισμική φάση: η Ελλάδα, παρά τις αποτυχίες της, ολοκληρώνει τους εθνικοαπελευθερωτικούς της στόχους και εντάσσεται ως ισότιμο μέλος στον πυρήνα της Δύσης.

Ωστόσο, υποστηρίζεται ότι οι διαδικασίες αυτές σηματοδοτούν και το τέλος του Ελληνισμού, αφού σημαίνουν το τέλος της ιδιοπροσωπίας του. Παράλληλα μετά το 1922 εκλείπει και ο μείζων Ελληνισμός της Ανατολής. Η συγκέντρωση των Ελλήνων στην αρχέγονη ευρωπαϊκή τους εστία είναι γεγονός ιστορικά πρωτοφανές. Οι Έλληνες παύουν να είναι έθνος με μεγάλες ιδέες. Οι Έλληνες δεν είναι τώρα παρά ένα μικρό κρατικοποιημένο και αδύνατο έθνος, χωρίς ισχυρές βάσεις και με γεωπολιτικό έλλειμμα που μπορεί να απειλήσει την κρατική του ακεραιότητα. Τα προβλήματα του Ελληνισμού εμφανίζονται να είναι μεγάλα και ίσως ανυπέρβλητα. Η αίσθηση ανασφάλειας και απειλής που συνοδεύει τέτοιες αντιλήψεις δεν φαίνεται να είναι αδικαιολόγητη.

Είναι γνωστό πως η επίδραση ενός πολιτισμού πάνω σ’ έναν άλλο μπορεί να είναι άκρως αλλοτριωτική. Επιπολιτισμός, είναι ο όρος που χαρακτηρίζει τα φαινόμενα αυτά. Πρόκειται για το περίπλοκο φαινόμενο της αλλοίωσης των χαρακτηριστικών ενός πολιτισμού με την μαζική υιοθέτηση τρόπων ή χαρακτηριστικών ενός άλλου πολιτισμού. Η Ελλάδα και οι ελληνικοί χώροι αποτελούν χαρακτηριστικά πεδία ανάπτυξης επιπολιτισμού. Και εδώ η ελληνική περίπτωση είναι γεμάτη ιδιαιτερότητες. Ως φορείς μιάς συγκεκριμένης και διακριτής πολιτισμικής παράδοσης είμαστε δέκτης πολιτισμικής επίδρασης.

Ο επιπολιτισμός, που λίγο έχει μελετηθεί, χαρακτηρίζεται από ένα ενεργητικό στοιχείο (δότης) και ένα ή περισσότερα παθητικά στοιχεία, τα οποία είναι οι αποδέκτες της επιπολιτισμικής επίδρασης. Ο επιπολιτισμός είναι πάντα αναπόφεύκτος όταν δύο ή περισσότεροι πολιτισμοί ή παραδόσεις συναντώνται. Ο αμφίδρομος επιπολιτισμός είναι επίσης δυνατός. Όπως είναι δυνατή και η αντιμέτωπη στάση δύο πολιτισμών, που ο κάθε ένας προσπαθεί να επιβληθεί πολιτισμικά επί του άλλου. Αυτή είναι και η περίπτωση της συνάντησης της Δύσης με το Βυζάντιο και τον νέο Ελληνισμό. Πρόκειται γιά μιά «γιγαντομαχία περί της ουσίας» με κοσμοϊστορικό ορίζοντα, η έκβαση της οποίας πιστεύουμε ότι είναι ακόμη άδηλη. Ο ελληνικός κόσμος έχει υποστεί με ιστορικούς όρους την διαρκέστερη και την πιο μακροχρόνια πίεση της αέναης παγκόσμιας επέκτασης της Δύσης, και συνεχίζει να στέκεται.

Σήμερα υποστηρίζεται ότι έχει πλέον συντελεστεί η τελική απορρόφηση των ελληνικού πολιτισμικού χώρου από την Δύση. Η προσπάθειά μας γιά ένταξη στον σύγχρονο κόσμο υποστηρίζεται ότι απέτυχε, λόγω της αδυναμίας μας να συγκεράσουμε τις πολιτισμικές μας ιδιαιτερότητες με τους σύγχρονους θέσμους. Αυτό μπορεί να σημαίνει και την ζωτικότητα του πολιτισμικού μας υπόβαθρου. Αλλά, όμως, κατοπτρίζει τις δυσχέρειες του παρόντος, την ανησυχία μας για το μέλλον, την αμηχανία μας για τον πολιτισμό μας, τη λήθη και την αποξένωση από τις παραδόσεις μας, την προσκόλλησή μας σε πρότυπα που δεν είναι δικά μας, την ασάφεια και την απορία για το τι είμαστε και πού ανήκουμε, καθώς και την βίαιη αποκοπή μας από χώρους οικείους, μακραίωνες εμπειρίες, δοκιμασμένους θεσμούς και εδραιωμένες συμπεριφορές.

Αλλά το ότι στεκόμαστε και τα συζητάμε όλ’ αυτά ακόμη δείχνει ίσως κάτι. Σε μιά εποχή που η ενδογενής δυναμική της Δύσης έχει εξαντληθεί θα ήταν ίσως πρόωρο να αποδεχθούμε τον οριστικό της θρίαμβο. Απέτυχε παραδόξως η προσπάθεια πολιτισμικής καταβαράθρωσης της Ρωμηοσύνης, αν και η ίδια ξεκληρίστηκε. Μέσα από τα χαλάσματα και τις καταρρεύσεις ανορθώνεται το Ελληνικόν, και αυτό δεν έχει γίνει μόνο μία φορά. Μπροστά μας βρίσκονται και πάλι ως προβλήματα η ελληνική υπόσταση, ο τόπος, η γλώσσα και η ιστορική μνήμη.

ΕΘΝΙΣΜΟΣ-ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ.Εχει εκτος απο παιδικες και γεροντικες νοσους ο ντεκαφεινε κομμουνισμος.

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Η ανάδειξη του Κυπριακού ως πρωταρχικού εθνικού μας θέματος παρουσιάζει επιπρόσθετα και μιαν άλλη θεωρητική και πρακτική πτυχή. Ότι θέτει άμεσα στο στόχαστρο όλες τις απόψεις και θεωρίες για τον πατριωτισμό, τον εθνισμό, τον εθνικισμό, το διεθνισμό και το εθνικό πρόβλημα.
Είναι ζήτημα αν και σήμερα ακόμα υπάρχουν οι αναλύσεις εκείνες που χωρίς να κάνουν ιδεολογική χρήση των ιστορικών πεπραγμένων μπορούν έστω και κατά προσέγγιση να ανιχνεύσουν ικανοποιητικά τα προβλήματα αυτά.
Και αν αυτό ισχύει για απόψεις και θεωρίες που έχουν μια κατά βάση εθνιστική οπτική — και άρα βρίσκονται σε μια πορεία θετικού προσδιορισμού τους — η κατάσταση αγγίζει τα όρια του τραγικού για όλες εκείνες τις αντιλήψεις που καθηλώθηκαν στη διεθνιστική αφετηρία που μπορεί να συνοψιστεί στην περίφημη μαρξική και αναρχική ρήση ότι «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα»11.Ανήκοντας σε εκείνους από το χώρο της ελληνικής αριστεράς που αφετηριακά πολέμησαν12 ως αβάσιμη επιστημονικά και ανιστόρητη την παραπάνω άποψη διαπίστωσα μέσα από διαδοχικές προσεγγίσεις ότι το εθνικό ζήτημα αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα όχι μόνο της δικής μας αριστεράς, αλλά και των πλείστων παλαιών και νέων σχημάτων που γεννήθηκαν κάτω από την επίδραση μαρξικών ή αναρχικών θεωριών.
Είναι τραγική, αλλά και αληθινή συνάμα η διαπίστωση ότι ολόκληρος σχεδόν ο χώρος που εκτείνεται από τους οπαδούς του τριτοδιεθνιστικού σοσιαλισμού μέχρι και τη σοσιαλδημοκρατία ή τα αναρχικά και τεταρτοδιεθνιστικά άκρα, αδυνατεί να κατανοήσει την πραγματικότητα ότι η πατριωτική-εθνική συνείδηση ήταν και είναι κάτι απτό, υλικό, που ήταν και είναι πολύ πιο σταθερό και ισχυρό από τη μεταβλητή και ρευστή κοινωνική συνείδηση, πάνω στην οποία στηρίχθηκε μανιχαϊστικά η εσχατολογική αντίληψη για τους προλετάριους που δεν έχουν πατρίδα.
Κι ας επιβεβαιώνει η ίδια η ζωή καθημερινά την αγεφύρωτη αντίθεση ανάμεσα στη θεωρία και την ιστορική πραγματικότητα. Πραγματικότητα που πολύ αδρά επικυρώνει το γεγονός ότι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το σε ποια κοινωνική τάξη ανήκουν, γεννιούνται από συγκεκριμένους και φυλετικά προσδιορισμένους γονείς φορείς μιας ορισμένης γλώσσας, θρησκείας και κουλτούρας, μεγαλώνουν βιώνοντας την καθημερινότητα σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό και γεωγραφικό χώρο ο οποίος αμετάκλητα τους σφραγίζει θετικά και αρνητικά με προτερήματα, ελαττώματα και διάφορα «πιστεύω», και ότι ο χώρος αυτός, που δεν είναι άλλος από την πατρίδα τους στην οποία ζουν, εργάζονται, ερωτεύονται, παντρεύονται και πεθαίνουν, έχει γι’ αυτούς εκείνο το μοναδικό-ανεπανάληπτο στοιχείο που λειτουργεί από ένα σημείο και πέρα και ως στοιχείο συνειδητής επιλογής, δηλαδή στοιχείο αυτοπροσδιορισμού, αυτοδιάθεσης και ελευθερίας.
Και αυτό χωρίς — φυσικά — να γίνεται καμιά υπερ-ιστορική προσέγγιση που θα ήθελε να ταυτίσει το σύγχρονο συγκεντρωτικό κράτος με το έθνος, και χωρίς — φυσικά — να παραγνωρίζονται τα χρονικά όρια που το φαινόμενο εμφανίζεται ιστορικά, κάνοντας διακριτά τα σημεία διαφοροποίησης από τις ανεπαρκείς αντιλήψεις που ταυτίζουν το έθνος με τη φυλή ή που το αντιλαμβάνονται ως αμιγές προϊόν της βιομηχανικής κοινωνίας. Ο εθνικισμός δεν ταυτίζεται ούτε χρονικά, ούτε περιεχομενικά με τον πατριωτισμό. Οι ρίζες του πατριωτισμού είναι πολύ βαθιά χαμένες στο χρόνο. Αλλά και στην πιο πρόσφατη περίοδο όπου ο εθνικισμός και ο πατριωτισμός συνυπάρχουν, ο εθνικισμός αποτελεί εν μέρει ξεχωριστή — ειδική κατηγορία πατριωτισμού, που έχει πολλά κοινά αλλά και πολλά αποκλίνοντα στοιχεία με τον πατέρα του. Στοιχεία που καθορίζονται εν πολλοίς από τη σύγχρονη ιστορική, κοινωνική, πολιτική, εκπαιδευτική, οικονομική και πολιτισμική πραγματικότητα των τριών τελευταίων αιώνων.
Αν η βαθιά αγάπη των ανθρώπων για τον τόπο τους είναι στοιχείο φανταστικό ή αρνητικό, αν η συνείδηση ότι το χώμα που σκεπάζει τα κόκαλα των προγόνων τους και αποτελεί διαχρονικό στίγμα της ύπαρξης τους (Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας)13, είναι στοιχείο φανταστικό ή αρνητικό, αν η επίγνωση ότι η κοινή ιστορία τους ως παρελθόν και παρόν καθορίζει — σε μεγάλο βαθμό — και το πεπρωμένο τους ως μέλλον είναι στοιχείο φανταστικό ή αρνητικό, αν η εμμονή τους στα κοινά ήθη και έθιμα είναι στοιχείο φανταστικό ή αρνητικό, αν η διαπίστωση ότι μόνο η μητρική τους γλώσσα μπορεί να δώσει και να εκφράσει ό,τι πιο άθλιο και μεγαλειώδες περικλείει ο ψυχικός τους κόσμος είναι στοιχείο φανταστικό ή αρνητικό, αν η φράση του πολύγνωμου Οδυσσέα «είπε μοι, ει ετεόν γε φίλην ες πατρίδ’ ικάνω»14, δεν είναι εντελώς ίδια με αυτήν που είπε, λέει και θα πει κάθε πρόσφυγας, ξενιτεμένος ή ξεριζωμένος, κάθε Αρμένιος, Παλαιστίνιος, Κούρδος ή Ελληνοκύπριος μόλις ξαναντικρίσει τη γη των πατέρων του, τότε πραγματικά έχουμε να κάνουμε με μια γιγαντιαία υπέρ του πατριωτισμού απάτη, που μας ταλαιπωρεί από τότε που η ανθρωπότητα πέρασε από την προϊστορία στην ιστορία.
Αυτή η ουσιαστική λοιπόν ταύτιση των ανθρώπων με το χώρο στον οποίο ζουν, τον πολιτισμό που από κοινού βιώνουν και συνδιαμορφώνουν, την κοινή παιδεία (...Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας η τους της κοινής φύσεως μετέχοντας)15, αλλά και η συνείδηση και βούληση να τα διεκδικούν ως πυρηνικά στοιχεία της ανθρώπινης (ατομικής και συλλογικής) ταυτότητας τους, αποτελεί το πλέον υλικό-υλιστικό στοιχείο της υπάρξεως τους και αυτό ακριβώς το στοιχείο προσπάθησαν και προσπαθούν να αναιρέσουν οι σταυροφόροι του «διεθνισμού» ερχόμενοι σε πλήρη διάσταση με την πραγματικότητα και την επιστήμη.
Επεδίωξαν, με δυο λόγια, να θέσουν κάτω από μια λογική ιδεολογικής προκατασκευής, αυτό που αποτελούσε στοιχείο άρνησης των προκατασκευών στοιχείο διαφορετικότητας και ελευθερίας, αυτό που αναγκαστικά λόγω της αφετηριακά πλουραλιστικής του βάσης και ποικιλομορφίας αποτέλεσε το ιστορικό φρένο στα χιτλερικά και σταλινικά ολιστικά πρότυπα.
Γι’ αυτό και είναι εύστοχη η διαπίστωση του Tom Nairn ότι: «Η θεωρία του εθνικισμού αντιπροσωπεύει τη μεγάλη ιστορική αποτυχία του μαρξισμού. Μπορεί να είχε και άλλες, και ορισμένες από αυτές να υπήρξαν αντικείμενο διαμάχης σε μεγαλύτερο βαθμό: Οι ανεπάρκειες του μαρξισμού πάνω στον ιμπεριαλισμό, το κράτος, την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους και την εξαθλίωση των μαζών είναι ασφαλώς παλαιά πεδία μαχών. Ωστόσο, κανένα από αυτά δεν είναι τόσο σημαντικό, τόσο θεμελιώδες όσο το πρόβλημα του εθνικισμού, τόσο στη θεωρία όσο και στην πολιτική πρακτική»16.
Αυτή τη μεγάλη ιστορική αποτυχία του μαρξισμού εντοπίζει και ο Έρνεστ Γκέλλνερ, όταν με εξαιρετική γλαφυρότητα και βρετανικό χιούμορ γράφει χαρακτηριστικά: «Ακριβώς όπως οι εξτρεμιστές Σιίτες μουσουλμάνοι διατείνονται πως ο Αρχάγγελος Γαβριήλ έκανε λάθος δίνοντας το Μήνυμα στον Μωάμεθ, ενώ αυτό προοριζόταν για τον Αλί, έτσι και οι μαρξιστές αρέσκονται κατά βάσιν να νομίζουν πως το πνεύμα της ιστορίας ή η ανθρώπινη συνείδηση έκανε μια τρομερή γκάφα. Το αφυπνιστικό μήνυμα προοριζόταν για τις τάξεις, λόγω όμως κάποιου τρομερού ταχυδρομικού λάθους δόθηκε στα έθνη. Είναι τώρα αναγκαίο οι στρατευμένοι επαναστάτες να πείσουν το λανθασμένο παραλήπτη να παραδώσει το μήνυμα μαζί με το ζήλο που αυτό γεννά στο δικαιούχο παραλήπτη για τον οποίο προοριζόταν. Η απροθυμία τόσο του δικαιούχου όσο και του σφετεριστή παραλήπτη να εκπληρώσουν αυτή την επιταγή προκαλεί και ερεθίζει πολύ τον ακτιβιστή»17.
Όμως «παρ’ όλο που η έκρηξη στην Ανατολική Ευρώπη έθεσε για άλλη μια φορά επί τάπητος το πρόβλημα της αυτοδιάθεσης των λαών, εν τούτοις οι ηγεσίες της αριστεράς, μένοντας αγκυλωμένες στη λογική των παραδοσιακών τους αναλύσεων, ερμήνευσαν τα γεγονότα με βασικό κριτήριο την πολιτική και οικονομικοκοινωνική διάσταση, παραγνωρίζοντας για άλλη μια φορά την εθνική-πολιτισμική. Είδαν δηλαδή πάλι τα ζητήματα από τη μια πλευρά τους. Κι όμως, η έναρξη της οριστικής κρίσης των ανατολικών καθεστώτων ήταν η επιβεβαίωση της μειοψηφικής στην αριστερά άποψη ότι ο αιώνας μας είναι αιώνας κυρίως του εθνισμού και του κρατισμού. Είναι αιώνας, για να θυμηθούμε τα λόγια του Φρειδερίκου Ένγκελς, που δίνει το δικαίωμα στους Πολωνούς εργάτες να είναι πρώτα εθνικιστές και ύστερα διεθνιστές. Γιατί δεν μπορείς να εκφράσεις ουσιαστική διεθνιστική αλληλεγγύη όταν έχεις χάσει ολοκληρωτικά την εθνική σου ευαισθησία, όταν κωφεύεις ή σιωπάς για τα όσα συμβαίνουν σε χιλιάδες αδέλφια σου στην Κύπρο ή στην Αλβανία»18.
Αυτά είναι, κατά τη γνώμη μου, τα βασικά στοιχεία βάσει των οποίων μπορεί να γίνει μια αφετηριακή κατ’ αρχήν προσέγγιση του εθνικού φαινομένου. Γιατί από εκεί και πέρα οι δρόμοι είναι πολύπλοκοι, αμφίδρομοι και σκολιοί. Κανένα, ίσως, άλλο φαινόμενο δεν αποτελεί κυριολεκτικά ζωντανή αντίφαση, όσο αυτό. Και σε κανένα άλλο, οι «δυο» πλευρές των πραγμάτων, το «αφ’ ενός» και το «αφ’ ετέρου», δεν σμίγουν και δεν συγκρούονται με τους πιο διαφορετικούς και ιδιόμορφους όρους.
Πατριωτικός, φιλελεύθερος, δημοκρατικός, σοσιαλιστικός, εθνικοαπελευθερωτικός, ρατσιστικός, φασιστικός, εθνικοσοσιαλιστικός, ο εθνικισμός, αλλά και το εθνικό φαινόμενο στις ευρύτερες του προεκτάσεις, υφίσταται ως ένα δυναμικό σύνολο υπαρκτών εκδοχών που εξαιρετικά δύσκολα μπορούμε να το καταγράψουμε και ακόμα δυσκολότερα να το αποτιμήσουμε στη βαθύτερη λογική και λειτουργία του. Έκφραση συντηρητική αλλά και ριζοσπαστική, μετριοπαθής αλλά και εξτρεμιστική, εξουσιαστική αλλά και απελευθερωτική, με πολλές φωτεινές και σκοτεινές πλευρές, αποτελεί ένα από τα στοιχεία κλειδιά που ερμηνεύουν την ανθρώπινη ιστορία από το χρονικό σημείο που οι έννοιες του κοινού τόπου-εστίας και του κοινού βίου-πεπρωμένου, αποτελούν σταθερούς άξονες των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Αυτό, το αξεδιάλυτο κουβάρι των σχεδιασμών, των λόγων, της πρακτικής και των φαντασιώσεων που συνθέτει την πορεία, τόσο των μοναχικών ατόμων, όσο και των ευρύτερων συνόλων, προσπάθησε να εντάξει σε μιαν αφαιρετική ολιστική οπτική η παραδοσιακή («συντηρητική» και «ανανεωτική») ιδιαίτερα αριστερά, με αποτέλεσμα να υποβιβάσει αφάνταστα τη θεωρητική έρευνα και να στιγματισθεί αμετάκλητα ως ιδεολογικός στυλοβάτης της μετατροπής της ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της σε απέραντη φυλακή εθνών και λαών.
Για έναν ολόκληρο αιώνα, άπαντα, σχεδόν, τα πλειοψηφικά μαρξιστικά ρεύματα αντιμετώπισαν με έναν πρωτοφανή ιδεοληπτικό-αντιεπιστημονικό τρόπο το εθνικό ζήτημα θεωρώντας το λίγο-πολύ ως ιδιόρρυθμο φαινόμενο παθολογίας της ανθρώπινης ιστορίας, ως μη υπαρκτή αλλά φαντασιακή κατάσταση, ως μη αρτιμελές τέκνο της ανθρώπινης εξέλιξης, που η αντικειμενική πορεία του καλπάζοντας καπιταλισμού και του επερχόμενου κομμουνισμού, θα πετάξει αργά ή γρήγορα στον Καιάδα της ιστορίας, ως σύγχρονος Σπαρτιάτης.
Και είναι αλήθεια ότι μια σειρά επιφανών μαρξιστών, προεξάρχοντος του Β.Ι. Λένιν, προσπάθησαν να αποφύγουν τα άκαμπτα αιτιοκρατικά σχήματα, επιχειρώντας μια διάκριση ανάμεσα στα καταπιεστικά και καταπιεζόμενα έθνη, ένα διαχωρισμό του «εθνικισμού των καταπιεστών» από τον «εθνικισμό των καταπιεσμένων». Αυτό όμως δεν έγινε στη λογική μιας προσέγγισης με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια και ανοιχτή, χωρίς προκαταλήψεις, ματιά περί το πρόβλημα, αλλά ως αναγκαστική πολιτική παραδοχή, ως αναγκαίος πολιτικός ελιγμός συμπόρευσης με αυτόν τον εξ αγχιστείας υπάρχοντα — δυστυχώς — συγγενή, που όμως η ιστορική εξέλιξη — ευτυχώς — αναπότρεπτα θα εξαφανίσει.
Μέχρι τότε το εθνικό φαινόμενο και τα έθνη θα έπρεπε να παραμένουν υπομονετικά στο περιθώριο της πάλης των τάξεων, δεχόμενα με ευγνωμοσύνη, ενίοτε, έναν δευτεραγωνιστικό ρόλο, όταν τα συμφέροντα του προλεταριάτου και της παγκόσμιας επανάστασης θα επέτρεπαν την υπό όρους συνδρομή και των «κατ’ ανάγκην συγγενών» κατά του κυρίως αντιπάλου.
Ιδεοληψία-εσχατολογία και κοντόθωρος τακτικισμός. Αυτά είναι τα δυο λαμπρά κομμουνιστικά επιτεύγματα ως «στρατηγική σύλληψη» και ως «πρακτική αντιμετώπιση» ενός φαινομένου που σε μεγάλο βαθμό καθόρισε, καθορίζει και θα καθορίζει το πεπρωμένο της ανθρωπότητας.
Κι όμως, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, θα μπορούσε να στηριχθεί και σε μιαν άλλη πλευρά — αναμφίβολα μειοψηφική — της ίδιας όμως της παραδόσεως της19, που κατά τα φαινόμενα αγνοεί.
Γιατί, είναι γεγονός, ότι η εναγώνια προσπάθεια κατανόησης της ιστορικής πραγματικότητας, οδήγησε έναν αυθεντικό διεθνιστή που έφερνε το όνομα Καρλ Μαρξ να γράψει στις 16 Μαρτίου 1868 στον Φρειδερίκο Ένγκελς ότι: «Ο τρόπος με τον οποίο οι Άγγλοι μεταχειρίζονται σήμερα στην Ιρλανδία τους πολιτικούς κρατούμενους ή ακόμα και εκείνους που είναι μόνο ύποπτοι ή εκείνους που καταδικάστηκαν μόνο σε φυλάκιση (όπως ο Pigott του Irishman και ο Sullivan των News) ξεπερνά πραγματικά ό,τι γίνεται στην Ευρώπη εκτός από τη Ρωσία. Τα παλιόσκυλα!», τον Ένγκελς να του απαντά στις 24 Οκτωβρίου 1869, ότι: «Από την ιρλανδική ιστορία φαίνεται τι συμφορά είναι για ένα λαό να έχει υποτάξει έναν άλλο» και τον Μαρξ να του ανταπαντά στις 10 Δεκεμβρίου 1869 ότι: «Μια βαθύτερη μελέτη με έπεισε όμως για το αντίθετο. Η αγγλική Working clan δεν θα κάνει ποτέ τίποτα προτού ελευθερωθεί η Ιρλανδία. Από την Ιρλανδία πρέπει να ξεκινήσουμε»20.
Τι άλλο από αναίρεση των αφηρημένων διεθνιστικών γενικοτήτων είναι οι συγκεκριμένες αυτές αναφορές, ενδεικτικές των αξεπέραστων αντιφάσεων του ίδιου του Μαρξ21 που εκών άκων «βυθίζεται και αυτός στον εθνικιστικό βούρκο», υπερασπίζοντας — σωστά — τους Ιρλανδούς πατριώτες, όπως — άλλωστε — και η άλλη μεγάλων διαστάσεων πρωτοδιεθνίτικη φυσιογνωμία ο Μιχαήλ Μπακούνιν έκανε συμμετέχοντας άμεσα στο ιταλικό Risorgimento, το μεγάλο αυτό εθνικό κίνημα που οδήγησε στην ιταλική ενοποίηση22, τον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα των Πολωνών πατριωτών και των άλλων καταπιεσμένων σλαβικών εθνοτήτων που από την αρχή υπεράσπισε με την περίφημη Διακήρυξη προς τους Σλάβους που έγραψε το 1848, δίνοντας έτσι μιαν άμεση απάντηση στις διαφορετικές, ανερμάτιστες προσεγγίσεις των Μαρξ-Ένγκελς.
Το έθνος, όπως τυπικά οι περισσότεροι παραδέχονται, είναι μια σύνθετη δυναμική ιστορική κατηγορία. Αυτό σημαίνει ότι είναι ένα φαινόμενο που γεννιέται, αναπτύσσεται και εξελίσσεται μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, αλλά όχι ενιαία ή γραμμικά, όπως ενδεχόμενα πολλοί φαντάζονται. Η κοινότητα εδάφους, γλώσσας, θρησκείας, οικονομικής ζωής και ψυχοσύνθεσης, κοινότητα που εκδηλώνεται μέσα από τη διαλεκτική σύνθεση του εθνικού και κοινωνικού βίου, μέσα από την κοινότητα του εθνικού πολιτισμού δεν είναι σε καμιά περίπτωση στοιχεία που σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση λειτουργούν ισόποσα και γραμμικά ή που πάντα αναγκαστικά πρέπει να συνυπάρχουν. Εύστοχα στο σημείο αυτό, το τόσο κρίσιμο, ήδη από τα τέλη του περασμένου αιώνα ο Ερνέστος Ρενάν στην περίφημη διάλεξη του στη Σορβόννη το 1882, με θέμα Τι είναι έθνος;, αποσαφήνιζε ότι ούτε η γεωγραφία, ούτε η φυλή, ούτε η γλώσσα, ούτε η θρησκευτική συγγένεια, ούτε τα συμφέροντα, ούτε οι στρατιωτικές ανάγκες, είναι από μόνα τους ικανά για να προσδιορίσουν την έννοια του έθνους.
Η έλλειψη κοινότητας εδάφους δεν εξαφάνισε από το πρόσωπο της γης το εβραϊκό έθνος. Η ύπαρξη τριών διαφορετικών γλωσσών λ.χ. δεν εμπόδισαν τους Ελβετούς να συγκροτηθούν σ’ ένα έθνος. Κι όμως όλοι μας γνωρίζουμε πόσο εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο είναι η γλώσσα. Ούτε ο διαχωρισμός σε καθολικούς και προτεστάντες, παρ’ όλη τη «φιλότιμη» προσπάθεια των Εγγλέζων ιμπεριαλιστών, δημιούργησαν δυο ιρλανδικά έθνη.
Για την Κύπρο λ.χ. πολλοί επικαλούνται το επιχείρημα της έλλειψης οικονομικής κοινότητας. Νομίζω ότι προσεγγίζουν το ζήτημα στατικά γιατί ναι μεν η οικονομική κοινότητα είναι βασική προϋπόθεση για να υπάρξει κρατική ολοκλήρωση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η έλλειψη της εξυπονοεί δυο διαφορετικά έθνη.
Η Βόρεια και Νότια Ιρλανδία και πολύ περισσότερο οι δυο Κορέες, η Λ.Δ. Κίνας και η Ταϊβάν, αλλά και μέχρι πριν λίγα χρόνια η Γερμανία και το Βιετνάμ δεν είχανε αναμεταξύ τους καμιάν οικονομική κοινότητα ή εν πάση περιπτώσει λόγω διαφορετικών καθεστώτων είχανε μια πολύ περιορισμένη οικονομική σχέση και συνάφεια. Μήπως αυτό σημαίνει δυο διαφορετικά έθνη;
Βάσει λοιπόν ποιας ηθικής και βάσει ποιου δικαίου, ποιου δημοκρατικού δικαιώματος και ποιας λογικής μπορεί μια μειονότητα της τάξης του 18%, που ήταν διασκορπισμένη σε ολόκληρη την Κύπρο, να διεκδικεί την ανακήρυξη της δια πυρός και σιδήρου σε ηγεμονική κοινότητα ενός νέου τουρκοκυπριακού κράτους, την ίδια στιγμή που η τουρκική άρχουσα τάξη αρνείται και αυτή την ύπαρξη πλέον των 15.000.000 Κούρδων, που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού στη Ν.Α. Μικρά Ασία.
Στο σημείο αυτό πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή. Διότι σκόπιμα η αυτοδιάθεση των λαών έχει εμπλακεί από τον ιμπεριαλισμό με τα αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα των μειονοτήτων, τις οποίες χρησιμοποιεί ως «στρατηγικές μειονότητες». Το θέμα είναι εξαιρετικά λεπτό και απαιτεί προσεκτική και εις βάθος διερεύνηση. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών συνδεδεμένο άμεσα και με τη βασική δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας δεν πρέπει να ταυτιστεί με το επιτήδεια παρουσιαζόμενο ως τέτοιο ή περίπου τέτοιο δικαίωμα των μειονοτήτων, στην εθνική ταυτότητα, τη θρησκεία, τον πολιτισμό και άπαντα τα δημοκρατικά δικαιώματα. Η επιλεκτική και χωρίς αρχές χρήση αυθαίρετων κριτηρίων από την πλευρά των μεγάλων δυνάμεων, ανεξάρτητα από το ότι — πολλές φορές — καλύπτονται τυπικά από το γεγονός της «συναίνεσης» ευνουχισμένων κυβερνήσεων, δεν μπορεί παρά να λειτουργεί εις βάρος των λαών και της παγκόσμιας ειρήνης, στο βαθμό που υποδαυλίσει αποσχιστικές τάσεις που καταστρατηγώντας τη βασική δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας θέτουν ζητήματα πολυδιάσπασης και κατ’ επέκτασιν ομηρίας ενιαίων εθνικών χώρων.
Πώς λοιπόν τολμούν να αυτοχαρακτηρίζονται ως δημοκρατικές δυνάμεις αυτές που υιοθετούν την εγκυρότητα της ενσωμάτωσης στον «εθνικό κορμό»... ευρωπαϊκών μητροπόλεων, νησιών του Ειρηνικού και του Ατλαντικού, υπερασπίζοντας λ.χ. τα αγγλικά εθνικά συμφέροντα στις Μαλβίνες, την ίδια στιγμή που αρνούνται το δικαίωμα διεκδίκησης της αυτοδιάθεσης σε ένα εδώ και 3.500 χρόνια ελληνικό νησί, που και σήμερα ακόμα μετά την εισβολή η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του είναι Έλληνες;
Είναι περισσότερο πλέον από προφανές ότι μια στοιχειωδώς συνεπής δημοκρατική προσέγγιση οφείλει να σταθεί αποφασιστικά στο δικαίωμα των λαών για την αυτοδιάθεση τους, δίνοντας στο διεθνισμό το πραγματικό του περιεχόμενο. Χαρακτηρίζοντας δηλαδή τους Τούρκους κατακτητές της Β. Κύπρου με το ίδιο όνομα που ο Καρλ Μαρξ χαρακτήρισε πριν από ενάμιση σχεδόν αιώνα τους Άγγλους κατακτητές της Ιρλανδίας.
Δεν μπορεί να παλεύεις σωστά για τη λευτεριά του λαού σου και την ειρήνη, όταν στερείς το δικαίωμα αυτό από τους άλλους λαούς. Μόνο ένα λαϊκό κίνημα στην Τουρκία, που, παλεύοντας για την κοινωνική απελευθέρωση, θα γράψει στις σημαίες του το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης μέχρι και τον κρατικό αποχωρισμό για όλους τους καταπιεζόμενους από την Τουρκία λαούς (είτε Κούρδοι, είτε Κύπριοι, είτε Αρμένιοι, είτε Σύριοι είναι αυτοί) μπορεί να απελευθερώσει τον τουρκικό λαό. Γι’ αυτό νομίζω ότι δεν μπορεί στο όνομα μιας δήθεν φιλίας των λαών να εξισώνουμε το θύμα με το θύτη.
Η ελληνοτουρκική φιλία θα παραμείνει μακρινό όνειρο ή απάτη στο βαθμό που δεν ταυτίζεται με την αρχή της αμοιβαιότητας, την άρνηση κάθε μορφής επεκτατισμού, την προσήλωση στους διεθνείς κανόνες δικαίου, το σεβασμό των ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αναγνώριση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης στους ιστορικά δικαιούχους.
Όσο η τουρκική αριστερά είναι παγιδευμένη στα οράματα του μεγαλοτουρκικού σωβινισμού, συμπλέοντας έτσι στο ζήτημα αυτό με τις επιλογές του κυρίαρχου συγκροτήματος, που — σε τελευταία ανάλυση — είναι συνεπές προς το παντουρκιστικό του όραμα, άλλο τόσο η πλειοψηφία της ελληνικής αριστεράς είναι εγκλωβισμένη σ’ ένα ψευτοδιεθνιστικό εξαρτημένο πνεύμα, αντίστοιχο με το ραγιάδικο yes men πνεύμα της παραδοσιακής ελληνικής δεξιάς.
Το κοινό αυτό ιδεολογικό στοιχείο που αποτελεί ένα αντιφατικό αμάλγαμα «εξαρτημένου πατριωτισμού» και «εξαρτημένου διεθνισμού», με κοινούς παρονομαστές το λαϊκισμό, τον κοσμοπολιτισμό και τη μεταπρατική ιδεολογία, συνοψίζεται πρακτικά ως σήμερα στη θεωρητική και πρακτική αποδοχή της πρωτοκαθεδρίας των διεθνών κέντρων που επίμονα μας προπαγανδίζουν οι ψοφοδεείς επίγονοι των ρωσοαγγλογάλλων.
Θα πρέπει λοιπόν κάποτε να γίνει ένα ξεκαθάρισμα ανάμεσα στα εθνικά σύμβολα και την καπηλεία τους από τη μεριά των πατριδοκάπηλων, όπως κάποτε θα πρέπει να γίνει και ένα ξεκαθάρισμα ανάμεσα στο λαθρεμπόριο του διεθνισμού και το διεθνισμό τον ίδιο. Στο βαθμό που η προοπτική του να γίνουν οι άμεσοι παραγωγοί κύριοι των πεπρωμένων τους είναι ακόμη πολύ μακρινός στόχος, το κεφάλαιο, μπορεί όπως έχω τονίσει να μην έχει πατρίδα, αλλά οι υποτελείς τάξεις δυστυχώς έχουν ή ευτυχώς οφείλουν να έχουν.
Το ζήτημα λοιπόν της αυτοδιάθεσης ενός λαού, κανένας «ρεαλισμός», καμιά θεωρία του εφικτού, κανένας Αττίλας δεν μπορεί να ανακόψει. Μόνο η ολοκληρωτική εξόντωση και εξαφάνιση από το ιστορικό προσκήνιο ενός λαού που αγωνίζεται μπορεί να εξαλείψουν το πρόβλημα.
Είναι φυσικό ότι στη σημερινή έντονη κρίση, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του ολοκληρωτισμού στην Ανατολική Ευρώπη και την ανοιχτή παρέμβαση για κατατεμαχισμό της Γιουγκοσλαβίας και μοιράσματος της σε σφαίρες επιρροής ερήμην των ιστορικών υποκειμένων, η λύση δεν είναι καθόλου εύκολη.
Το δράμα όμως των μικρών λαών, των αδύναμων κρατών, των όποιων μειοψηφιών όπου γης, δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους. Από την Ιρλανδία ως το Ναγκόρνο Καραμπάχ και από το Κουρδιστάν ως την Παλαιστίνη το πρόβλημα της μη μετατροπής του ιστορικού υποκειμένου σε αντικείμενο, το πρόβλημα της διατήρησης της ιδιαίτερης ταυτότητας σαν απόλυτο δημοκρατικό δικαίωμα ταυτισμένο με την αυτοδιάθεση αποκτά μια σημασία δραματική.
Το δικαίωμα της διαφορετικότητας, της δημόσιας διαφωνίας για το νόημα της ύπαρξης, της αυτοδιάθεσης, δεν είναι πρόβλημα απλά «εθνικό». Είναι πρόβλημα ατομικό, γενικό, πανανθρώπινο. Πρόβλημα που κατ’ εξοχήν αφορά τουλάχιστον τους πολίτες εκείνους που πιστεύουν ότι ή εθνική και κοινωνική απελευθέρωση δεν είναι ανεξάρτητες από τον πολιτικο-πολιτιστικό αυτοκαθορισμό.
Μια τέτοια θεώρηση έχει υποχρέωση να επανεξετάσει το σύνολο της οπτικής της και θέτοντας σε δοκιμασία τις ίδιες τις αρχές της να έρθει σε ρήξη με την ιδεολογία των επικυριάρχων. Αυτό αποτελεί τη λυδία λίθο για τον καθένα, αλλιώς η γνωστή μεσογειακή μας ρητορία εκφυλίζεται μοιραία σε σύγχρονο φτωχοπροδρομισμό, όσα κοινοτικά πιστοποιητικά και αν προσκομίσουν οι εγχώριοι μεταπράτες-κοσμοπολίτες μικροευρωπαίοι και όσες διακηρύξεις ισότητας και υπεράσπισης μειονοτήτων απαγγείλουν οι ιθαγενείς μικροβιοτέχνες ολοκληρωτικών προτύπων.
Γιατί η μοντέρνα εκδοχή του κοσμοπολιτισμού και του προλεταριακού διεθνισμού έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Την άρνηση του δικαιώματος στη διαφορά, την άρνηση του δικαιώματος στον αυτοκαθορισμό, την άρνηση της αυτοδιάθεσης. Στόχος τους κοινός το παγκόσμιο απρόσωπο υπερκράτος, η ισοπεδωμένη υπερεθνική ένωση εθνών, κρατών και λαών. Εχθρός τους όλες οι απόψεις και οπτικές που στήριξαν και στηρίζουν την ύπαρξη τους στην κατοχύρωση της ετερογένειας, στην υπεράσπιση του δικαιώματος στην ξεχωριστή γλωσσική, θρησκευτική, φυλετική και πολιτισμική ταυτότητα. Εχθρός τους η απλή διαπίστωση ότι το οποιοδήποτε «εμείς» δεν υφίσταται παρά μόνο ως άθροιση συγκεκριμένη των ξεχωριστών επιμέρους «εγώ». «Εγώ», που είναι δρων-πάσχον, ιστορικό υποκείμενο/πρόσωπο και όχι απλός γραβατωμένος ή παρφουμαρισμένος αριθμός στην υπηρεσία των πολυεθνικών ή των κομμάτων «πατέρας».
Σε αυτά ακριβώς τα κρίσιμα σημεία, είναι που θα δοκιμαστεί η αντοχή κάθε νέας απελευθερωτικής απόπειρας που οφείλει να είναι απαλλαγμένη από το βάρος του εξαρτημένου διεθνισμού και του ετεροκίνητου πατριωτισμού και διατεθειμένη να υπερασπιστεί μέχρι τέλος το δικαίωμα στη διαφωνία, την ελευθερία του άλλου να είναι διαφορετικός και να καθορίζει κατά πώς θέλει τη δική του μοίρα, σεβόμενος, ταυτόχρονα, την άλλη πλευρά.
Η ευαισθησία μας ως δημοκρατών δοκιμάζεται εξίσου και παντού όπου το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης καταστρατηγείται. Δεν μπορεί να εκφράσεις ουσιαστική διεθνιστική αλληλεγγύη όταν έχεις ολοκληρωτικά χάσει την εθνική σου ευαισθησία. Η συμπύκνωση όλων λοιπόν των παραπάνω, και όχι απλά η ιστορική τοποθέτηση ή η εξέταση από τη σκοπιά του «στενού εθνικού συμφέροντος», είναι που δίνει μια καθολική διάσταση στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, ανάγοντας το σε μείζον πρόβλημα αρχών για όποιον ουσιαστικά θέλει να το αντιμετωπίσει.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΒΙΩΣΙΜΗ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΚΟΥΡΔΙΚΟ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΠΚΚ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟ!

Σε ανακοινωθέν που εξεδόθη μετά τις εργασίες της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κουρδικού κόμματος DTP, ζητείται ο Οτζαλάν να εκληφθεί ως συνομιλητής. Στο ανακοινωθέν τονίζεται ότι το DTP θα εκπληρώσει κάθε καθήκον που αναλογεί σε αυτό, έτσι ώστε το προσεχές χρονοδιάγραμμα να οδηγήσει στην ειρήνη, και ότι θα λάβει μέρος ενεργά και αποτελεσματικά για τη δημιουργία μιας υπεύθυνης πολιτικής αντίληψης.

Στο ανακοινωθέν επισημαίνονται ακόμη τα εξής: «Οι διεθνείς εξελίξεις και οι πολιτικές ενέργειες στην περιοχή επηρεάζουν τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Οι εξελίξεις σχετικά με το Κουρδικό που σημειώνονται, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση της ημερήσιας διάταξης των τελευταίων ημερών, δεν μπορούν να εκλαμβάνονται ανεξάρτητα από τις γενικότερες αυτές εξελίξεις. Πέραν αυτού, ο αγώνας, τον οποίο διεξάγουν ο κουρδικός λαός και όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις, οδηγούν - ως μια δύναμη προώθησης για τη δημοκρατία - την Τουρκία σε ένα χρονοδιάγραμμα αλλαγών.»

Στο ανακοινωθέν, στο οποίο γίνεται λόγος για τον Οτζαλάν με το χαρακτηρισμό «αξιότιμος», τονίζεται ότι ο ανωτέρω ετοιμάζει έναν οδικό χάρτη σχετικά με την επίλυση του Κουρδικού και ότι θα συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στο χρονοδιάγραμμα για τη λύση. Ακόμη, αναφέρεται ότι και το DTP επιθυμεί να συμβάλει στο θέμα και ότι για το λόγο αυτό θα προβεί σε προτάσεις και αξιολογήσεις για την επίλυση του Κουρδικού.

Στο ανακοινωθέν υποστηρίζεται ότι στην πορεία θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η δύναμη επίδρασης του Οτζαλάν στο λαό και στην οργάνωση και συνιστάται να αξιολογηθούν οι απόψεις του και ο ίδιος να εκληφθεί ως συνομιλητής, εφόσον υπάρχει η πρόθεση να γίνουν κάποια «καλά πράγματα» [φράση που είχε χρησιμοποιήσει ο Πρόεδρος Γκιούλ] και αυτά να τεθούν σε εφαρμογή.

25 Ιουλίου 2009

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ...

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
ΙΜΙΑ 1996
Ενώ η ένταση και η κρίση μεταξύ της Ελλάδα και της Τουρκίας κορυφώνονταν, και ο Ελληνικός Στόλος ελάμβανε θέσεις μάχης στο Αιγαίο, Μονάδες του Στρατού βρίσκονταν κυριολεκτικά με το δάχτυλο στην σκανδάλη, ο τότε Αρχηγός της ΕΥΠ, Ναύαρχος κ. Βασιλικόπουλος, ζήτησε ακρόαση από τον τότε πρωθυπουργό, κ. Κ. Σημίτη, μια μέρα πριν την αποβίβαση των Τούρκων στρατιωτών στα Ίμια. Ούτε κάθισμα δεν πρόσφεραν στον κ. Βασιλικόπουλο κατά την διάρκεια της αναμονής του… ο Κ. Σημίτης απαξίωσε να δεχθεί τον Αρχηγό της ΕΥΠ. Ο Βασιλικόπουλος εκλιπαρεί να δει έστω κάποιον Υπουργό, καθώς τα ζητήματα που θέλει να θέσει είναι επείγοντα και υψίστης σημασίας…

Γιατί επέμενε ο κ. Βασιλικόπουλος τόσο έντονα να δει τον Σημίτη;
Η ΕΥΠ από μήνες πριν ήξερε με κάθε λεπτομέρεια τις κινήσεις και τα σχέδια των Τούρκων και είχε ενημερώσει τα αρμόδια όργανα της κυβέρνησης. Με το ξέσπασμα ης κρίσης, η ΕΥΠ κινητοποίησε κατάλληλα δεκάδες πράκτορές της στο εσωτερικό της Τουρκίας. Ακόμη και μέσα στα άδυτα του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου Στρατού. Γνωρίζαμε κάθε λεπτομέρεια, κάθε κίνηση των Τούρκων. Η ΕΥΠ κατάφερε και υπέκλεψε τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ υψηλόβαθμων Τούρκων στρατιωτικών, στην οποία δίνονταν εντολή να μεταφερθεί ομάδα κρούσης Τούρκων κομάντος από την Κωνσταντινούπολη για να καταλάβει μια από τις νησίδες των Ιμίων.

Υπήρχε όλος ο χρόνος, να αποφύγει η Ελλάδα την ταπείνωση και τα μελλοντικά σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει μέχρι σήμερα. Απλά πράγματα… η μία νησίδα των Ιμίων ήταν αφύλαχτη. Οι Τούρκοι το γνώριζαν και την κατέλαβαν με μια επιχείρηση «αποβίβασης» η οποία ήταν για γέλια. Εάν άκουγαν τον κ. Βασιλικόπουλο, οι Τούρκοι ποτέ δεν θα πατούσαν στα Ίμια. Δεν θα φτάναμε να υποστείλουμε την Σημαία μας, ούτε να λέμε μέσα από το βήμα της Βουλής «ευχαριστώ» στους αμερικάνους.

Επίσης, ολόκληρη η αιχμή του δόρατος του Τουρκικού Στρατού στον Έβρο, η 9η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία, η οποία είχε λάβει επιθετική διάταξη και προχώρησε στους χώρους εφόρμησης της, είχε κωλύσει μέσα στα πλημμυρισμένα νερά του Έβρου. Όλα τα άρματα των Τούρκων, βρίσκονταν κάτω από το νερό μέχρι το ύψος του πύργου τους. Η Ελλάδα είχε στρατηγικό και τακτικό πλεονέκτημα ανέλπιστο. Η καλύτερη Ταξιαρχία αρμάτων του Τουρκικού Στρατού, ήταν ακίνητη και έτοιμη να καταστραφεί σε λίγα λεπτά από το Ελληνικό πυροβολικό. Η παρακώλυση της Ταξιαρχίας, έφερε σε τεράστια ταραχή τις Τουρκικές δυνάμεις. Ανατράπηκαν όλα τα επιθετικά τους σχέδια. Η καταστροφή τους σε περίπτωση σύγκρουσης στον Έβρο θα ήταν θέμα ωρών.

Πλήθος άλλα στοιχεία είχε στην διάθεσή του ο Αρχηγός της ΕΥΠ. Η ΕΥΠ είχε ενεργοποιήσει εκατοντάδες πράκτορές της μέσα στα βάθη της Τουρκικής ενδοχώρας. Στρατηγικές γέφυρες, κέντρα διοίκησης, υποδομές, τηλεπικοινωνίες και εκατοντάδες άλλοι στόχοι, ήταν έτοιμοι να καταστραφούν, προκαλώντας πραγματικό χάος στην Τουρκία. Αρκούσε μόνο η εντολή ανάληψης δράσης.

Οι Έλληνες πολιτικοί προϊστάμενοι του κ. Βασιλικόπουλου απαξίωσαν να μιλήσουν με τον Αρχηγό της Ελληνικής Μυστικής Υπηρεσίας, τις τόσο κρίσιμες αυτές ώρες. Εάν ο κ. Βασιλικόπουλος εισακούονταν, η τροπή των γεγονότων θα ήταν πολύ διαφορετική. Σε καμία περίπτωση η Τουρκία δεν θα έβγαινε κερδισμένη σε κανένα επίπεδο.
Χάσαμε στα Ίμια τρεις λαμπρούς αξιωματικούς μας, με την πτώση του ελικοπτέρου μας. Πιθανόν το ελικόπτερό μας να καταρρίφθηκε από τους Τούρκους κομάντος στα Ίμια. Η επίσημε εκδοχή ήταν ότι κατέπεσε 1.5 μίλι μακριά από τα Ίμια. Ποτέ δεν είπαν ότι το κράνος ενός πιλότου βρέθηκε μήνες αργότερα στα δίχτυα ενός ψαρά της Καλύμνου δίπλα στις ακτές των Ιμίων. Όσοι γνωρίζουν πως είναι τα κράνη των πιλότων θα βγάλουν μόνοι τους τα συμπεράσματά τους…

Μυστηριώδεις Απώλειες
Μετά λίγους μήνες η περιβόητη «ομάδα Καρντάκ» των Τούρκων κομάντος που κατέλαβαν τα Ίμια συμμετείχε σε άσκηση στον Κόλπο της Μαρμαρίδας. Η ομάδα αυτή πήγαινε στις ασκήσεις ως ομάδα πρότυπο υπό τις διαταγές του Τούρκου Ταγματάρχη Ζεκί Σεν. Ο Ζεκί Σεν, ήταν ένας λαμπρός αξιωματικός των Καταδρομών, μέλος της
SAT Μονάδος Ειδικού Πολέμου της Τουρκίας. Ο Ζεκί Σεν ήταν αδειούχος κατά την προαναφερόμενη άσκηση… Η «ομάδα Καρντάκ» απογειώθηκε με ελικόπτερο COUGAR για να εκτελέσει αεραπόβαση. Ξαφνικά σφοδρή έκρηξη καταστρέφει το ελικόπτερο, το πλήρωμα του και την «ομάδα Καρντάκ». Αύτανδρο βυθίζεται στα νερά της Μαρμαρίδας.
Μαζί με τον Σακί Σεν, απουσίαζαν άλλα δύο μέλη της «Ομάδας Καρντάκ». Τούρκοι δημοσιογράφοι ανέφεραν ότι υπήρξε Ελληνικό σαμποτάζ, εκδίκησης για τα Ίμια. Άλλοι ανέφεραν ότι Ελληνικό Μιράζ τους κατέρριψε. Άλλοι ότι Ελληνικό υποβρύχιο έβαλε με το πυροβόλο του και το κατέρριψε.

Η «ομάδα Καρντάκ» διαλύθηκε. Οι δύο παρασημοφορημένοι κομάντος που απουσίαζαν μεταφέρθηκαν σε άλλες μονάδες καταδρομών. Ο Αρχηγός τους Ζεκί Σεν, αποσπάστηκε μυστικά στην Γεωργία ως προσωπικό του ΟΗΕ.
Μετά δύο μήνες με διαφορά 3 ημερών, φεύγουν από την ζωή και οι δύο επιζώντες Τούρκοι κομάντος… και οι δύο σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα… Μέσα στο ίδιο έτος, 1996, και οι 12 Τούρκοι κομάντος των Ιμίων, δεν ήταν πλέον στην ζωή… έμεινε μόνο ο Αρχηγός τους.

Τα ίχνη του Ζεκί Σεν χάθηκαν… ώσπου το 2003, επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Στις 6 Μαΐου του 2003, ο Ζεκί Σεν γιόρτασε τα γενέθλια του με την κοπέλα του και τους φίλους του σε γνωστό κλαμπ της Κων/πόλης (
LAILA) στην Περιοχή Ορτάκιοϊ (Ortaköy). Την νύχτα των γενεθλίων την πέρασε στο κοντινό ξενοδοχείο “CIRAGAN PALACE HOTEL”, παλαιό παλάτι του Σουλτάνου.
Την επόμενη μέρα, το μεσημέρι στις 3.30 μ.μ., ο Ζεκί Σεν πήγε στην πλατεία Ταξίμ και μπήκε στο
McDonald και αγόρασε ένα χάμπουργκερ. Μόλις βγήκε από το φαστ φουντ, δέχθηκε την επίθεση τριών νεαρών, οι οποίοι τον κατακρεούργησαν με μαχαίρια και διέφυγαν στα στενά σοκάκια της Πόλις…
Κανείς δεν ξέρει την αλήθεια για τον χαμό της «ομάδας Καρντάκ» …
Ούτε και εμείς δεν θα την μάθουμε ποτέ… Θεία Δίκη; Ή μήπως η ίδια η Τουρκία είχε λόγους να τους κλείσει το στόμα; Τότε γιατί τους παρασημοφόρησε; Λέτε να αληθεύουν τα όσα έγραψαν οι Τούρκοι δημοσιογράφοι…;

Το Ποντιακό Αντάρτικο
Η
ΜΙΤ, η JITEM (η χωροφυλακή), η Κρατική Ασφάλεια και άλλες υπηρεσίες πληροφοριών που διαθέτει η Τουρκία, αδυνατούν να ελέγχουν την δράση των Ελλήνων κατασκόπων. Ο εκνευρισμός των Τούρκων είναι πολύ μεγάλος, καθώς ταυτόχρονα στον Πόντο εμφανίζεται τοπικό «Αντάρτικο Σώμα» από Τούρκους υπηκόους που μιλούν όλοι Ποντιακά. Αρχηγός τους είναι μια 28χρονή κοπέλα… η πολυάριθμη αυτή ομάδα δεν έχει σχέση με τις κουρδικές οργανώσει και τις ακροαριστερές.
Θυμίζει το «Ποντιακό Αντάρτικο» του 1920, όταν πάνω από 25.000 Πόντιοι συμπατριώτες μας, απομεινάρια της πάλαι ποτέ «Αυτοκρατορίας των Κομνηνών», έλαβαν τα όπλα και κήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Για τουλάχιστον 5 χρόνια (1925) Τούρκος δεν πάτησε στον «Ανεξάρτητο Πόντο».


Οι Τουρκικές αρχές ασφαλείας αναγκάζονται να μεταθέσουν τους επικεφαλείς αξιωματικούς από το Ντιγιαρμπακίρ, Βάν κλπ., στον Πόντο. Οι έμπειροι Τούρκοι αξιωματούχοι με πολυετή πείρα απέναντι σους Κούρδους αντάρτες , επιβάλλουν σε πολλά ορεινά χωρία, κυρίως της επαρχίας Ορντού, αποκλεισμό. Οι κάτοικοι αγοράζουν τα προϊόντα τους με δελτία πλέον, για να μην δίνονται εφόδια στους Πόντιους αντάρτες.

Η αντάρτικη ομάδα, καταφέρνει σοβαρά χτυπήματα, σε πολλούς σταθμούς Διοίκησης της Στρατοχωροφυλακής, ενώ απαγάγει και έναν τοπικό Δήμαρχο. Οι Τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας, αδυνατούν να ελέγχουν την κατάσταση. Πληροφορίες φέρουν ότι η ομάδα υπάρχει ακόμη και σήμερα και κάνει την εμφάνισή της συχνά στην περιοχή. Χιλιάδες Πόντιοι της Τουρκίας, παραμένουν τις νύχτες συντονισμένοι στους Ποντιακούς Ραδιοσταθμούς που εκπέμπουν από την Γεωργία και την Αρμενία. Συνολικά 114 σύλλογοι Ποντίων έχουν ιδρυθεί στην περιοχή αλλά και στην Κων/πόλη. Οι κάτοικοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι μιλούν την ίδια γλώσσα με άλλους στις γειτονικές χώρες που δεν είναι Τούρκοι…
Συμπτωματικά, την ίδια περίοδο το Ελληνικό Υπ. Εξωτερικών ζητά την ίδρυση Ελληνικού Προξενείου στην Τραπεζούντα. Το αίτημα φυσικά απορρίπτεται.

Είχε προηγηθεί η απέλαση του Ε.Χ. τον Δεκέμβριο του 1997, από το Ελληνικό Προξενείο της Κων/πόλης. Ο Έλληνας Αξιωματικός υπηρετούσε με διπλωματική κάλυψη στο Ελληνικό Προξενείο, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο Σταθμάρχης στην Κων/πόλη των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών. Οι Τούρκοι μη μπορώντας να ελέγχουν την δράση του Έλληνα κατάσκοπου, σκηνοθέτησαν μια υπόθεση κατασκοπείας και τον απέλασαν. Ακολούθησε απέλαση υψηλόβαθμου στελέχους της Τουρκικής ΜΙΤ από το Προξενεία της Τουρκία στην Θεσ/νίκη.

Στην Σμύρνη και την Άγκυρα, υπηρετούν Έλληνες κατάσκοποι, με αμείωτη δράση. Στις 29 Ιουνίου 1998, σύσσωμος ο Τουρκικός τύπος, αναφέρει μια πολύ σοβαρή υπόθεση κατασκοπείας. Συνελήφθη ο Τούρκος Αξιωματικός της Αεροπορίας Μεχμέτ Μπαρούτ, για κατασκοπεία υπέρ της Ελλάδας. Ενοχοποιούνται άλλοι 5 Τούρκοι αξιωματικοί. Οι εξελίξεις στην Τουρκία είναι καταιγιστικές. Στις 3 Ιουλίου 1998, η εφημερίδα Μιλιέτ, αναφέρει ως εγκέφαλο του δικτύου κατασκοπείας τον Έλληνα Αξιωματικό με το όνομα «Καλέρας». Πρόκειται για τον γνωστό Ταγματάρχη Σάββα Καλεντερίδη.

Συλλαμβάνεται και άλλος Τούρκος Αξιωματικός. Ο Σμηναγός Αλίμ Ασλάν ομολογεί τι έδωσε όλα τα σχέδια ειδικών επιχειρήσεων της Τουρκίας εναντίων της Ελλάδας, αλλά και όλες τις μυστικές συχνότητες επικοινωνίας του Τούρκου Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου, Στρατηγού Καρανταγί.

Περίεργες Εξαφανίσεις και η Υπόθεση Οτσαλάν
Ακολούθησε μια υπόθεση μυστήριο. Στις 2 Αυγούστου 1998, η εφημερίδα Χουριέτ σε πρωτοσέλιδό της αναφέρει ότι «εδώ και μέρες αγνοείται η τύχη του κ. Στέφανου Βαρδαλίδη» Στρατιωτικού Ακόλουθου στην Άγκυρα. Το αυτοκίνητο του Έλληνα αξιωματικού βρέθηκε την προηγούμενη μέρα, στην Προύσα, πολύ μακριά από την έδρα του. Η Ελληνική Πρεσβεία στην Άγκυρα ανακοίνωσε ότι ο Έλληνας Αξιωματικός δεν μετακινήθηκε από την Άγκυρα. Οι Τούρκοι τότε δημοσίευσαν φωτογραφίες της
BMW με αριθμό πινακίδας 06CU635, που ανήκε στον Έλληνα Αξιωματικό.
Οι Τούρκοι πράκτορες, οδηγήθηκαν σε ακραίες αντιδράσεις, βάζοντας πράκτορές τους, να πυρπολούν τα δάση στα Ελληνικά νησιά, για να πλήξουν τον τουρισμό. Κατηγορούν ταυτόχρονα την Ελλάδα ότι βρίσκεται πίσω από μεγάλα σαμποτάζ εναντίων αποθηκών πυρομαχικών του Τουρκικού Στρατού. Κυκλοφορούν επίσης, αναφορές και μαρτυρίες Κούρδων μετανοημένων, οι οποίοι δηλώνουν ότι εκπαιδεύτηκαν από Έλληνες κομάντος στην Ελλάδα κλπ. για τρομοκρατική δράση στην Τουρκία.

Ακολουθεί η γνωστή υπόθεση με τον Κούρδο Ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Για την υπόθεση αυτή έχουν γραφεί πάρα πολλά και θα γραφούν κι άλλα. Πολλές απαντήσεις δίνει ο Αντισυνταγματάρχης ε.α. Σάββας Καλεντερίδης, στο βιβλίο του. Ένα είναι σίγουρο πάντως. Η πολιτική ηγεσία της χώρας την περίοδο εκείνη, δεν ήταν σε θέση να χειριστεί την σοβαρή αυτή υπόθεση. Θέλησε να παρακάμψει τις Ελληνικές Μυστικές Υπηρεσίες και να επιβάλλει τα δικά της σχέδια. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά…
Φυσικά την απαγωγή του «Άπο» δεν έκαναν οι Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες, αλλά η
CIA η οποία και τους παρέδωσε τον Κούρδο Ηγέτη, ο οποίος εάν άκουγε τις τελευταίες στιγμές τις έντονες ενστάσεις του Έλληνα Πρέσβη κ. Κωστούλα και του τότε Ταγματάρχη Καλεντερίδη, να μην πάει στο αεροδρόμιο, δεν θα είχε απαχθεί και η υπόθεση θα είχε σίγουρα διαφορετική τροπή.
Για άλλη μια φορά η πολιτική ηγεσία της χώρας, αγνόησε τις Ελληνικές Μυστικές Υπηρεσίες με τραγικά και ταπεινωτικά αποτελέσματα για την χώρα.


Η Υπόθεση των Κυπρίων Αγνοουμένων
Ταξιδεύουμε τώρα λίγα χρόνια πίσω. Αρχές του 1991, φτάνουν σοβαρές πληροφορίες από Έλληνες πράκτορες στην Τουρκία, ότι υπάρχουν επιζώντες από το 1974 στην Κύπρο, και κρατούνται στις Τουρκικές φυλακές στην απομόνωση. Τα Ελληνικά Γεράκια, οργώνουν την Τουρκία. Πότε ως αρχαιολόγοι, πότε ως έμποροι και επιχειρηματίες, διεισδύουν σε βάθος μέσα στους Τουρκικούς μηχανισμούς ασφαλείας και ανακαλύπτουν τα απομεινάρια της Κυπριακής τραγωδίας του 1974. Έλληνας Αξιωματικός καταφέρνει και μπαίνει σε μια φυλακή και έρχεται προσωπικά σε επαφή με Έλληνες αγνοούμενους μέχρι τότε. Οι αναφορές είναι συγκλονιστικές. Η Τουρκία την εποχή εκείνη, είναι «ανοιχτό βιβλίο» για τους Έλληνες κατασκόπους. Οι αναφορές αρχίζουν και πληθαίνουν… ανακαλύφθηκαν και σε άλλες περιοχές Έλληνες αιχμάλωτοι. Τα Γεράκια των Ελληνικών Ειδικών Δυνάμεων και της ΕΥΠ, ξεχύνονται στο Ντενιζλί, το Μπολού, το Ερζερούμ και ψάχνουν. Αναζητούν. Ανακαλύπτουν… Οργανώνονται επιχειρήσεις απόδρασης και διάσωσης. Ξένη χώρα συμφωνεί να βοηθήσει τις μυστικές επιχειρήσει με αντάλλαγμα την αναγνώρισή της από την Ελλάδα, καθώς μέχρι τότε δεν την αναγνωρίζαμε. Η αναγνώριση γίνεται επίσημα. Οι ειδικές ομάδες των Ελλήνων κομάντος εισέρχονται στην Τουρκία από την Συρία, το Ιράκ, την Αρμενία, τα Τουρκικά παράλια. Είναι απόλυτα προετοιμασμένοι και έχουν σχεδιάσει άριστα τις επιχειρήσεις τους. Η αγωνία και η αδρεναλίνη έχει φτάσει στο απόγειο. Ξαφνικά γίνεται αντιληπτό, ότι οι Τούρκοι ξέρουν… γνωρίζουν… και περιμένουν. Η χώρα που συμφωνήθηκε να βοηθήσει μας πρόδωσε στους Τούρκους. Οι Έλληνες πράκτορες, οι οποίοι είναι δεκάδες, δίνουν μάχη να ξεφύγουν από τους Τουρκικούς κλοιούς. Εξελίσσονται κινηματογραφικές σκηνές και ανελέητο ανθρωποκυνηγητό. Η απαγκίστρωση των ειδικών ομάδων κομάντος είναι επιτυχής. Κάποιοι «άγνωστοι στρατιώτες» όμως έμειναν για πάντα θαμμένοι στα ιερά χώματα των αλησμόνητων πατρίδων…

Η Υπόθεση Λάλα
Είναι εκατοντάδες τα περιστατικά που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και τα οποία έχουν διαρρεύσει από τους εκάστοτε πολιτικούς προϊσταμένους των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών. Τα στελέχη τους φυσικά τα αρνούνται κατηγορηματικά. Ισχύει το ρηθέν «Λόγων απορρήτων εκφοράν μή ποιού».

Πρόσφατη είναι και η επιστροφή του Έλληνα κατάσκοπου Σταύρου Λάλα. Η υπόθεση λίγο-πολύ είναι πλέον γνωστή στο πανελλήνιο. Κι εδώ πάλι προδόθηκε ο Έλληνας κατάσκοπος από ανθρώπους έξω από τις μυστικές μας υπηρεσίες. Κυκλοφόρησε φυσικά, έντονα και το σενάριο ότι οι ΗΠΑ υποχρεώθηκαν να τον δώσουν, καθώς εκβιάζονταν ότι θα αποκαλυφθεί μεγάλο σκάνδαλο κατασκοπείας από τις ΗΠΑ εις βάρος της Ελλάδας. Άλλο σενάριο μιλάει για συναλλαγή με αντάλλαγμα να μην προχωρήσουν οι υποθέσεις των υποκλοπών και το σκάνδαλο της
Vodafone. Πάντως αυτοί που πρέπει να ξέρουν, ξέρουν και γνωρίζουν. Για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά οι ΗΠΑ απελευθέρωσαν ξένο κατάσκοπο…

Υπηρεσία Στρατιωτικών Πληροφοριών (Υ.Σ.Π.)
Πέραν της γνωστής μας ΕΥΠ, υπάρχει και η Υπηρεσία Στρατιωτικών Πληροφοριών (Υ.Σ.Π.) του Υπ. Άμυνας. Μια διακλαδική υπηρεσία με άριστα στεγανά και ταχύτατα αντανακλαστικά. Η δράση της, συνδυαστικά με αυτή της ΕΥΠ, έχει ως αποτέλεσμα, η Ελλάδα να διαθέτει τις καλύτερες Μυστικές Υπηρεσίες στα Βαλκάνια, από τις καλύτερες της Ευρώπης, ενώ βρίσκεται πολύ υψηλά στους καταλόγους των Μυστικών Υπηρεσιών των χωρών του ΝΑΤΟ. Σχετικά με την Υ.Σ.Π., απαγορεύεται να δημοσιοποιήσουμε οτιδήποτε.

Αναφέρω μόνο το εξής χαρακτηριστικό γεγονός. Πέρυσι, όταν ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ της Τουρκίας επισκέφθηκε επίσημα τη χώρα μας, ο Στρατηγός Γιασάρ Μπουγιουκανίτ, και αφού η ατμόσφαιρα είχε χαλαρώσει και ήταν πολύ φιλικό το περιβάλλον, ζήτησε από τον Έλληνα ομόλογο του να γνωρίσει τον «άνθρωπο αράχνη», όπως τον αποκαλούν στην έδρα του ΝΑΤΟ, αλλά δεν γνωρίζουν ούτε το όνομα του. Ο Τούρκος ΓΕΕΘΑ ζήτησε να συναντήσει τον Έλληνα Αρχηγό της Υ.Σ.Π., τον «άνθρωπο αράχνη». Να δει τον άνθρωπο που γνωρίζει την Τουρκία καλύτερα από τον ίδιο. Φυσικά η Ελλάδα αρνήθηκε ότι διαθέτει «αράχνες» και ανθρώπους φαντάσματα. Για ευνόητους λόγους δεν δημοσιεύουμε τίποτα για τον Αρχηγό της Υ.Σ.Π. και την υπηρεσία του.


Η ΕΥΠ Εκσυγχρονίζεται

Στις σελίδες αυτές ασχοληθήκαμε με την ΕΥΠ και ένα ελάχιστο μέρος της δράσης της. Μνημονεύω προσθετικά ότι στης μέρες μας η ΕΥΠ πέραν των όσων άλλων, πρωτοπορεί και στους τομείς της ηλεκτρονικής κατασκοπείας και αντικατασκοπίας. Διαθέτει άριστα εκπαιδευμένο προσωπικό και υπερσύγχρονο εξοπλισμό.

Σημειώνουμε ότι όταν πριν λίγα χρόνια είχε ξεσπάσει παγκοσμίως σάλος σχετικά με το σύστημα υποκλοπών του
FBI, τον περιβόητο «Σαρκοφάγο». Η ΕΥΠ είχε κατασκευάσει αυτόνομο δικό της σύστημα, πολύ ανώτερο του FBI. Η ΕΥΠ μπήκε πανέτοιμη και στην «ηλεκτρονική μάχη». Το «Τμήμα Αντιμετώπισης Ηλεκτρονικών Επιθέσεων» της ΕΥΠ (CERT), μόνο το διάστημα 2003-2006, απέτρεψε πάνω από 6.000 επιθέσεις στα δίκτυα του Ελληνικού Κράτους, εκ των οποίων το 90% προέρχονταν από την Τουρκία και Αλβανία. Οι πρόσφατες συνεχείς συλλήψεις παραβατικών δραστών για διακίνηση πορνογραφικού υλικού και παιδοφιλίας στην Ελλάδα, είναι αποτέλεσμα της κοινής δράσης της ΕΥΠ και της ΕΛΑΣ.
Δυστυχώς στην Ελλάδα οι Μυστικές Υπηρεσίες βάλλονταν κατά κόρον στο παρελθόν, αλλά και στις μέρες μας στιγματίζονται με απρεπείς χαρακτηρισμούς. Πολλοί νεοέλληνες κατέστησαν τον χαρακτηρισμό «ΚΥΠατζής», συνώνυμο της λέξεως καταδότης. Είναι άνθρωποι κυρίως αριστερών καταβολών, που η ενασχόλησή τους με τις Μυστικές Υπηρεσίες έχει να κάνει με τα προσωπικά τους πιστεύω και τις πεποιθήσεις τους.

Δεν μπορούμε όμως να αλλάξουμε την ιστορία. Τις εποχές εκείνες, μετά τον εμφύλιο πόλεμο και τον Σοβιετικό κίνδυνο προ των πυλών, μέχρι και πριν μια δεκαετία, η ΚΥΠ και η ΕΥΠ, ήταν υποχρεωμένες να ελέγχουν και να παρακολουθούν κάθε δράση που πιθανόν να δημιουργούσε πρόβλημα
στην Ασφάλεια της χώρας. Λάθη σίγουρα γίνανε. Αλλά είτε ως ΚΥΠ, είτε ως ΕΥΠ, από κάπου έπαιρνε εντολές. Οι υπηρεσίες αυτές έχουν απόλυτη δομή και αυστηρό σύστημα εσωτερικής διοίκησης. Δεν δρουν αυτόνομα, ούτε είναι αυτοδιοικούμενες. Ας αναζητηθούν λοιπόν οι υπαίτιοι σε άλλους χώρους.

Η δημόσια ενασχόληση με τις Μυστικές Υπηρεσίες, είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση τελικά. Ασχολούνται πολλοί για να αναδείξουν τα «στραβά» κατά την γνώμη τους, χωρίς να διαθέτουν γνώσεις και ανάλογη υποδομή. Αλλά και να τα διαθέτουν, οι διαρροές από τις Μυστικές Υπηρεσίες είναι σχεδόν αδύνατες. Ας προσέχουν τι γράφουν κάποιοι. Ας προσέχουν μην τυχών γίνονται άθελά τους όργανα ξένων συμφερόντων και ξένων υπηρεσιών.

21 Ιουλίου 2009

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΤΡΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΚΛΑΙΝΕ ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΟ ΜΑΤΙ ΩΣ ΙΕΡΟΔΟΥΛΕΣ!!!

Ο Προεδρος της Δημοκρατιας Παπουλιας, σημερα οταν οι ελληνοκυπριοι φοιτητες που τον επισκεφτηκαν στο Προεδρικο Μεγαρο του σιγοτραγουδησαν το τραγουδι της σκλαβωμενης Κερρυνειας δακρυσε.Οπως και ο Καραμανλης οταν αναφεροταν στη Μακεδονια μας,οπως και ο Τασος Παπαδοπουλος κατα τηνδιαρκεια του πυρινου Λογου του για το προδοτικο σχεδιο ΑνΑΝ.Οπως οργη και θλιψη ειχαν τα λογια του Κωστη Στεφανοπουλου προς τον κατα πολυ νεοτερο του σαξοφωνιστα και γοη προεδρο της τοτε αμερικανικης διοικησης.Την ιδια στιγμη που αλλοι κρατικοδιαιτοι κυριοι κλεινουν το ματι στους εχθρους καμωνοντας πως δεν εχουν καταλαβει ηντα γινεται,πως ειναι απλα θεμα διαφορετικης θεωρησης των θεματων,πως οι αλλοι ειναι γραφικοι ,την ωρα που αυτοι νηφαλιοι, και συνειδητοι ριψασπηδες ντυνουν αλλοτε με γραβατες και αλλοτε με στολες ,τιμημενες απ τους προγονους, την προδοσια τους!Αυτο ειναι το τοπιο του Ελλαδικου χωρου στις μερες μας.Ν απογοητευονται οι γνησιοι και οι αγνοι και να το παιζουν νηφαλιοι και εκφραστες των εθνικων μας δικαιων οι κοττες και τα λαμογια!αντε και στην επομενη Επετειο της εισβολης με το καλο....!

ΣΟΦΡΩΝ ΕΣΤΙ ΤΩ ΑΝΑΝΔΡΩ ΠΡΟΣΧΗΜΑ-ΘΟΥΚΙΔΙΔΗΣ

Αξιοσημείωτο γεγονός της μάχης της Κύπρου ήταν η θρυλική πλέον αλλά μέχρι πρόσφατα άγνωστη αερομαχία έξω από την Σκύρο. O ίδιος ο Αρχηγός Αεροπορίας Αντιπτέραρχος Αλέξανδρος Παπανικολάου, είχε διατάξει στις 10.10πμ τον διοικητή της 28 ΤΑΔ Αντιπτέραρχο Περικλή Οικονόμου όπως, «εις περίπτωσιν εμπλοκής Τουρκικών και Ελληνικών αεροσκαφών να αποφευχθή πάσα επιθετική ενέργεια των ημετέρων αεροσκαφών αναχαιτίσεως προς κατάρριιμιν Τουρκικών αεροσκαφών, άνευ προσωπικής διαταγής του Αρχηγού ΕΔ, ή του Αρχηγού Αεροπορίας»

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ 1974/ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ/ΚΥΠΡΟΣ 1974/Αερομαχία στη Σκύρο

ΑΕΡΟΜΑΧΙΑ ΣΤΗ ΣΚΥΡΟ

H συγκεκριμένη διαταγή μπορεί να χαρακτηρισθεί επιεικώς απαράδεκτη, διότι ουσιαστικώς απαγόρευε στους 'Ελληνες χειριστές ακόμη και το δικαίωμα της αυτοάμυνας! H λογική δεν άργησε να επικρατήσει και επήλθε τροποποίηση της ανωτέρω διαταγής. Οι Τούρκοι ισοπέδωναν τα πάντα στην Κύπρο και κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί για την στάση τους στο Αιγαίο. Στις 10.15 λοιπόν έγινε η παρακάτω τροποποίηση: «Αεροσκάφη Αναχαιτίσεως και Α/Α μέσα θα βάλουν εφ' όσον προσβληθούν». H περίπτωση αυτή πάντως προδίδει αμηχανία και φόβο που προφανώς κυρίευσαν εκείνες τις ώρες την ελληνική στρατιωτική ηγεσία, οδηγώντας σε μούδιασμα και αδράνεια. Το αποτέλεσμα ήταν να μην διαταχθεί η εφαρμογή των προβλεπομένων σχεδίων για βομβαρδισμό από αέρας της τουρκικής αμφιβίου δυνάμεως. Τρία ελληνικά μαχητικά F-5 της 111 ΠΜ, συναντήθηκαν με δυο τούρκικα F-102. Το ένα F-102 έβαλε με falcon κατά ενός F-5,με χειριστή τον ανθυποσμηναγό Σκαμπαρδώνη που το απέφυγε με ελιγμό, βουτώντας σε χαμηλότερο ύψος. Το F-5 που ακολουθούσε με χειριστή τον υποσμηναγό Δηνόπουλο, προσέβαλε το F-102 με Gar-8 και το κατέρριψε. Το δεύτερο F102 προφανώς πανικόβλητο, φεύγει προς Ελλάδα και αφού περιπλανάται ακολουθούμενο στρέφει ανατολικά και κάνει αναγκαστική προσγείωση πριν τη Σμύρνη... καταστρέφοντας το αεροσκάφος του! Αυτή ήταν η τούρκικη αεροπορία που έχασε 19 αεροσκάφη στη μάχη της Κύπρου. Τι έγινε με τους πρωταγωνιστές της; O Δηνόπουλος αποστρατεύτηκε 41 ετών με τον βαθμό του …Σμηνάρχου, ενώ πιο τυχερός ο Σκαμπαρδώνης έφτασε μέχρι τον βαθμό του Ταξίαρχου! Η Ελληνική πλευρά κράτησε μυστικό το γεγονός, μέχρι πρόσφατα, για να μην «δημιουργηθούν προβλήματα» με τους Τούρκους!agnooumenoi74.gr

ΠΟΤΕ ΠΙΑ!!!!!!!!ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΜΙΣΕΡΩΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΤΑ ΚΟΠΕΛΙΑ ΜΑΣ!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ Γ. ΖΟΥΡΑΡΙ

Τις άγνωστες μέχρι τώρα ηρωικές στιγμές των ανδρών που υπερασπίστηκαν με ιδιαίτερη αυταπάρνηση τη Λευκωσία και κατά συνέπεια ολόκληρη την Κύπρο, ανασύρει από τη μνήμη του ο αντιστράτηγος ε.α. και επίτιμος γενικός επιθεωρητή στρατού Δημήτρης Αλευρομάγειρος.

Στο πλαίσιο των "Συν-ζητήσεών" μας συναντήσαμε τον ηρωικό στρατηγό και του ζητήσαμε να καταθέσει τις μνήμες του από τα θλιβερά γεγονότα της Κύπρου το 1974.

Στρατηγέ, έχουν περάσει 33 χρόνια από τα γεγονότα του 1974, που καθόρισαν πολύ αρνητικά τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και ατυχώς εξακολουθούν να την καθορίζουν. Γνωρίζουμε ότι κατεβήκατε για πρώτη φορά εθελοντής στην Κύπρο το 1964, νεαρός 24 χρόνων. Το 1974, 34 χρόνων πλέον, σε μία τελείως διαφορετική κατάσταση βρίσκεσθε διοικητής στο τάγμα της Πράσινης Γραμμής Λευκωσίας και η Λευκωσία παραμένει σε ελληνικά χέρια...

Σε κάθε περίπτωση ο αντιαποικιακός αγώνας των κυπρίων πατριωτών κατά των ιμπεριαλιστών ήταν αγώνας για το δίκαιο και ενισχύετο από την αγανάκτηση για την κατάφωρη αδικία των μέχρι προχθές συμμάχων μας απέναντι σε έναν λαό, πολίτες και αντάρτες του οποίου έφτασαν πολλές φορές στο εκτελεστικό απόσπασμα των ναζιστών, για να μη προδώσουν τους άγγλους κομάντος που συμμετείχαν στην αντίσταση, όσοι συμμετείχαν...

Θυμάμαι με απέραντη συγκίνηση και αγανάκτηση τις 200.000, 300.000 Αθηναίων που μαζευτήκαμε αυθόρμητα στο πανεπιστήμιο να βροντοφωνήσουμε ενάντια στην αθλιότητα των ιμπεριαλιστών όταν έστειλαν τα πρώτα 18χρονα παιδιά, τους Καραολή και Δημητρίου, στην αγχόνη και αργότερα όλοι τραγουδήσαμε τα σαλπίσματα ελευθερίας του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, του τελευταίου έφηβου ελεύθερου πολιορκημένου.

Και οι εμπειρίες σας ως στρατιωτικός...

Το 1957 μπαίνω στη σχολή Ευελπίδων και γίνομαι μάρτυρας μιας ενέργειας που παρέπεμπε σε εποχές που μόνο μέσα από τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα είχαμε βιώσει στα παιδικά μας χρόνια. Το 90% των συναδέλφων μας κυπρίων ευελπίδων "λιποτακτεί" από τη σχολή και σπεύδει, ως μέλη ενός νέου Ιερού Λόχου, στο αντάρτικο της ΕΟΚΑ, να μπολιάσει με την ορμή του αυτόν τον όμορφο αγώνα της θυσίας και του αίματος της κυπριακής ελευθερίας. Με θαυμασμό σιγοψιθυρίζαμε "πως διάβολο θα τους μοιάσουμε"... Και να 'μαι το 1964 εθελοντής στη συνέχεια εκείνου του αγώνα. Η Ζυρίχη και το Λονδίνο (ζουρλομανδύα τον είχε ονομάσει ο ίδιος ο Κάλαχαν) έδωσαν το δικαίωμα στην προβοκάτσια των Τούρκων την παραμονή των Χριστουγέννων του 1963. Οι Άγγλοι σπεύδουν να χαράξουν την Πράσινη Γραμμή.

Η κυβέρνηση του Γέρου της Δημοκρατίας, του Γεωργίου Παπανδρέου, ανταποκρίνεται σε έκκληση του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και αμέσως ενισχύεται η άμυνα της Κύπρου. Αρχικά με μας ως εκπαιδευτές-οργανωτές της αντιτουρκικής πλέον αντίστασης και το καλοκαίρι του 1964 με την αποστολή μιας πανίσχυρης ελληνικής μεραρχίας.

Να έλθουμε τώρα στα γεγονότα του 1964...

Τα γεγονότα της Μανσούρας, Μοσφιλιού, Πηγαινείων, Κοκκίνων (6-10 Αυγούστου 1964) με βρίσκουν διοικητή λόχου του 206 τάγματος πεζικού και παίρνω το βάπτισμα του πυρός αλλά και της βαρβαρότητας των τουρκικών βομβαρδισμών με βόμβες ναπάλμ κυρίως σε αμάχους.

Η επιχείρηση είχε στρατιωτική επιτυχία, αλλά μου άφησε έναν προβληματισμό για το ποιος αποφασίζει αυτά τα κρίσιμα θέματα (ήταν η εποχή του γνωστού "άλλα αποφασίζουμε και άλλα κάνουμε" του Γ. Παπανδρέου προς τον αρχιεπίσκοπο, ο οποίος όμως εσύρθη σε αυτήν την επιχείρηση). Η εποχή τής τότε συμμετοχής μου στην Κυπριακή Εθνοφρουρά (Απρίλιος 1964 - Δεκέμβριος 1965) ήταν η εποχή της μεγάλης ασφάλειας και πατριωτικού οργασμού για την άμυνα της Κύπρου. Αλίμονο, ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός είχε άλλως αποφασίσει. Τα γεγονότα του Ιουλίου του 1965, τα οποία και κατέληξαν στο πραξικόπημα του 1967, έγιναν ακριβώς για να καταστραφεί η Κύπρος (σήμερα πλέον, με το άνοιγμα των αρχείων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Φόρεϊν Όφις, με τη δήλωση συγγνώμης του Κλίντον το 1999 και από τα βιβλία των Χένρι Κίσιντζερ, Αλί Μπιράντ κ.ά., είναι απολύτως βέβαιον αυτό που τότε μόνο το υποθέταμε). Το πρώτο έγκλημα της χούντας του 1967 ήταν η επαίσχυντος απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας. Η Κύπρος, αφοπλισμένη πλέον από το 1967, περίμενε τον προαναγγελθέντα θάνατό της. Η αρχή του τέλους ήρθε με το ηλίθιο και προδοτικό πραξικόπημα του Ιουλίου του 1974.

Αυτό το πολιτικό σχόλιό σας μας βάζει στο κλίμα της εποχής. Η δικτατορία του 1967 πού σας βρίσκει και πώς βρεθήκατε στην Κύπρο;

Η δικτατορία του 1967 με βρίσκει στη Βυρώνεια Σερρών. Είμαι υπολοχαγός και διοικώ τον 19ο λόχο βαρέων όλμων 4,2". Μάλιστα τον Ιανουάριο του 1967 κατάγγειλα στον τότε μέραρχό μου, διοικητή της 6ης μεραρχίας Κιλκίς, στρατηγό Ανδρέα Βαρδουλάκη, κινήσεις προετοιμασίας της δικτατορίας (κατατέθηκε από τον στρατηγό στη δίκη των πρωταιτίων, αυτό όμως είναι άλλη ιστορία, τέθηκα μάλιστα σε εξάμηνη αργία τότε).

Το 1973 υπηρετώ στη Λήμνο και μάλιστα είμαι έτοιμος να παντρευτώ, όταν έρχεται η μετάθεσή μου στην Κύπρο. Μου έκανε εντύπωση, γιατί μετά τα γεγονότα κυρίως της απόσυρσης της μεραρχίας, τη δολοφονία του Γεωρκάτζη, 1971 νομίζω, και τις κατ' επανάληψη απόπειρες κατά του Μακαρίου είχα υποψία ότι τα πράγματα οδηγούνται σε άσχημη κατεύθυνση, γι' αυτό είχα δηλώσει ότι δεν επιθυμώ να υπηρετήσω στην Κύπρο.

Τελικά όμως πήγατε.

Πήγα τον Οκτώβριο του 1973. Αμέσως κατάλαβα ότι ένας μεγάλος αριθμός αξιωματικών ήταν από αδιάφορος έως αντιθέτως με το εδώ καθεστώς. Εκτός όσων ήταν σε θέσεις-κλειδιά.

Αρκεί να σημειώσω ότι ο αρχηγός ΓΕΕΦ Ντενίσης, ένας κατά τα άλλα συντηρητικός αξιωματικός, δεν ήταν συμπαθών προς τη χούντα, αντίθετα με τον επιτελάρχη του, υποστράτηγο Παύλο Παπαδάκη.

Επίσης κατάλαβα αμέσως ότι η αμυντική ικανότητα της Κύπρου ήταν, μετά την απόσυρση της μεραρχίας, αδύνατη και στηρίζετο κυρίως στην επιστρατευόμενη εφεδρεία, η οποία όμως δεν εκαλείτο συχνά για μετεκπαίδευση.

Η απόσυρση της μεραρχίας από την Κύπρο πιστεύετε πως ήταν καθοριστική για τις μετέπειτα εξελίξεις;

Η απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας ήταν το πρώτο έγκλημα. Το τελειωτικό κτύπημα ήρθε δυστυχώς από ελληνικά χέρια (και η απόσυρση όμως δεν ήταν ελληνικό έγκλημα;), το πραξικόπημα του Ιουλίου... Αν διαβάσετε το βιβλίο του Αλί Μπιράντ "Απόφαση-Απόβαση" (δημοσιεύτηκε το 1977 σε συνέχειες στη "Μιλιέτ"), θα δείτε τους πανηγυρισμούς του Ετσεβίτ για την ευκαιρία που του δόθηκε. Βέβαια σήμερα ξέρουμε, μάλιστα πρόσφατα είχαμε και νέα επιβεβαίωση, αυτή τη φορά από την τουρκική εφημερίδα "Τούρκις Ντέιλι Νιους" (28/6/2007), το σχεδιασμό του όλου σκηνικού από τον Χ. Κίσιντζερ (επ' αυτού έχουμε και τη μαρτυρία αλλά και τη μήνυση προς Κίσιντζερ το 2003 από τον διαπρεπή έλληνα δημοσιογράφο Ηλία Δημητρακόπουλο). Οι σχεδιασμοί όμως ανατρέπονται όταν υπάρχουν πατριωτικές ηγεσίες, όπως πρόσφατα με το 76% του κυπριακού λαού στην αθλιότητα Ανάν. Επομένως ο σχεδιασμός δεν απαλλάσσει την ευθύνη της χούντας για το μέγα έγκλημα. Εδώ θα ήθελα να σχολιάσω ότι η χουντική κυβέρνηση ήταν η πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση που είχε ποτέ η Ελλάδα. Πόσο την ωφέλησε αυτό; Καθόλου.

Φαντάζομαι δεν το επισημαίνετε τυχαία αυτό!

Την επισήμανση αυτή την κάνω γιατί σήμερα έχουμε δημοκρατικές κυβερνήσεις, δεν έχουμε χούντα, και δεν νοείται ανάλογο έγκλημα, όπως παραλίγο η αθλιότητα Ανάν. Το πραξικόπημα διέλυσε, λοιπόν, την έτσι κι αλλιώς μειωμένης ισχύος Εθνική Φρουρά. Και επειδή οι Τούρκοι δεν κάνουν τίποτε τυχαίο, έκαναν την εισβολή την επομένη, που, βάσει προγραμματισμού, αντικατεστάθη το 30% της πιο σημαντικής αμυντικά μονάδας, της ΕΛΔΥΚ. Αποτίοντας όμως φόρο τιμής, θέλω να σημειώσω ότι όλοι αυτοί οι απολυόμενοι επέστρεψαν αμέσως στην Κύπρο, αποβιβάσθηκαν στην Πάφο και πολλοί από τους ηρωικούς νεκρούς είναι από αυτούς. Αιώνια η μνήμη τους!

Θέλω επίσης να σημειώσω -το έχω γράψει και στην επίσημη έκθεσή μου- ότι και παρά το πραξικόπημα, το οποίο κυρίως επέδρασε επί του ηθικού και τη θέληση για αντίσταση σε κάποιο βαθμό, οι Τούρκοι δεν θα πατούσαν το πόδι τους στο νησί αν στοιχειωδώς εφαρμόζονταν τα σχέδια και γινόταν έγκαιρα η επάνδρωση των πολυβολείων στην περιοχή Κερύνειας - στην περιοχή της Αμμοχώστου όπου ήμουνα τούτο έγινε εν μέρει.

Μιλήστε για τα γεγονότα της εισβολής...

Το πρωί της 20ής Ιουλίου και ενώ είχε εκδηλωθεί η απόβαση, αναλαμβάνω τη διοίκηση του 336 τάγματος, το οποίο και επιστρατεύω αρχικά στην Αμμόχωστο και στη συνέχεια στο Πραστειό, κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες και ενώ υπήρχε ο μέγας κίνδυνος, όταν ήμασταν ακόμη στην Αμμόχωστο, να πάθουμε πανωλεθρία από τυχόν βομβαρδισμό τουρκικής αεροπορίας.

Με όλες αυτές τις συνθήκες και κυρίως με τη συνδρομή στρατευσίμων που είχα γνωρίσει και συμπολεμήσει το 1964 αλλά και μετέπειτα, ολοκληρώνουμε την επιστράτευση σε τρεις ώρες και περί την 7η απογευματινή επιστέφουμε στην Αμμόχωστο, όπου αναλαμβάνουμε αποστολή επίθεσης προς την τουρκοκυπριακή περιοχή Σακάρια, η οποία εκδηλώνεται την 4η πρωινή προ κενού όμως εχθρού, γιατί οι Τουρκοκύπριοι είχαν εγκαταλείψει, για να πάνε στην εντός των τειχών Παλαιά Αμμόχωστο. Το βράδυ της 21ης παίρνω διαταγή και το τάγμα μεταβαίνει σε περιοχή αραιώσεως της Λευκωσίας (Στρόβολος, προεδρικό μέγαρο) ως εφεδρεία του ΓΕΕΦ.

Εχετε κάποια προσωπική εμπειρία από την τραγωδία;

Με την είσοδό μας στη Λευκωσία και ενώ είμαστε ακόμα εποχούμενοι, περί την 3η πρωινή γινόμαστε ακούσιοι μάρτυρες μίας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες των μαχών. Ακούμε ισχυρούς βόμβους αεροσκαφών και πολλά αντιαεροπορικά πυρά. Εντυπωσιάζομαι γιατί ήξερα από το 1964 -και ίσχυσε και σε αυτές τις επιχειρήσεις- ότι οι Τούρκοι δεν πολεμούσαν τη νύκτα. Τι είχε συμβεί;

Είναι η γνωστή τραγωδία των Νορ Άτλας με τη μοίρα καταδρομών. Μια αντιαεροπορική μοίρα, αγνοώντας την άφιξη, έβαλε και κατέρριψε ένα αεροσκάφος, ενώ έπληξε και άλλα δύο, τα οποία όμως κατόρθωσαν να προσγειωθούν. Την 4η απογευματινή της 22ας Ιουλίου συμφωνείται εκεχειρία, την οποία όμως οι Τούρκοι δεν τηρούν στους ανατολικούς τομείς της Λευκωσίας και εμπλέκεται ελαφρώς λόχος του τάγματος.

Πού σας βρήκε η πτώση της χούντας;

Το απόγευμα της 23ης Ιουλίου και ενώ στην Αθήνα είχαμε πανηγυρισμούς για την εγκατάλειψη της εξουσίας από τη χούντα, η οποία υπό το βάρος των εγκλημάτων της έσπευδε να τραπεί εις φυγήν, αφήνοντας όμως ήδη τα πρώτα εθνικά ερείπια, με βρίσκει τοποθετώντας τους στρατιώτες του τάγματος στο τμήμα της Πράσινης Γραμμής Λευκωσίας, από το δεξιόν του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ έως και της οδού Λήδρας.

Ουσιαστικά η άμεση εμπλοκή σας αφορά τη δεύτερη φάση της εισβολής...

Ακριβώς. Το τάγμα μας ουσιαστικά πολέμησε από τις 14 έως τις 17 Αυγούστου, οπότε εδέχθη καταιγισμό βομβαρδισμών, όλμων και πυροβόλων, καθώς και κινήσεις αρμάτων την τελευταία προ της εκεχειρίας της 16ης 8ης ώρας, η οποία απεκρούσθη με αντιαρματικό ενός ελλαδίτη καταδρομέα και το πυροβολικό και τη μεγάλη συμβολή του Αντώνη Καρρά. Κατά τη διάρκεια του τετραήμερου αγώνα όλοι οι αξιωματικοί ήσαν στην πρώτη γραμμή, είχαμε ελάχιστες εγκαταλείψεις και είχαμε 37 ηρωικούς νεκρούς και περί τους 120 τραυματίες.

Απωλέσθησαν περί τα 100 μ. εδάφους στο Σχολείο και δύο ακραία φυλάκια δίπλα στην ΕΛΔΥΚ (η ΕΛΔΥΚ, δηλαδή, ένα ελάχιστο τμήμα της του λόχου διοίκησης με επικεφαλής τον λοχαγό Σταυριαννάκο, ο οποίος ως άλλος Παλαιολόγος εφονεύθη επί του πεδίου της τιμής).

Πώς θα χαρακτηρίζατε τις προσπάθειες των στρατιωτών σας εκείνες τις δύσκολες ώρες;

Πρέπει να τονίσω ότι η συμμετοχή και η αντίσταση αυτών των παλικαριών ήταν ουσιαστικά εθελοντική και αυτό που λέω δεν είναι υπερβολή. Σε εκείνη τη χαώδη κατάσταση και ακριβώς λόγω αυτής υπήρχε καταρχάς αδυναμία επιστράτευσης σε πολλές μονάδες λόγω της αρξαμένης εισβολής και του αποκλεισμού της δυνατότητας να πάνε στις μονάδες τους. Είχα, πλέον των στρατευσίμων του 336 ΤΕ, πολλούς που κανονικά έπρεπε να ήταν σε μονάδες κυρίως της Κερύνειας. Μπορούσαν να μην πάνε πουθενά. Η παρουσία τους, ο αγώνας και η θυσία τους θυμίζει το καβαφικόν "και περισσότερη τιμή τους πρέπει, γιατί γνώριζαν πως οι Μήδοι, στο τέλος, θα περάσουν".

Οι πλείστοι των στρατευσίμων ήταν από την Αμμόχωστο. Και την ώρα που έπεφτε η Αμμόχωστος -στην ουσία εγκαταλειφθεί- αυτοί έπεφταν στη Λευκωσία.

Πιστεύετε πως έχει αξιολογηθεί όσο θα έπρεπε ο ηρωισμός και η θυσία των ανδρών αυτών;

Πρέπει να σας πως η Λευκωσία από το βράδυ της 12ης/13ης ήταν μία πόλη φάντασμα. Οι κυβερνητικές υπηρεσίες και το αρχηγείο του ΓΕΕΦ ήταν στο χωριό Μαλούντα και οι κάτοικοί της, για να προστατευτούν από τους βομβαρδισμούς, στο Τρόοδος. Και όμως δεν τους επηρέασε ψυχολογικά. Γι' αυτό είναι ηρωική η θυσία τους. Γιατί στάθηκαν και έπεσαν εκεί για την ιδέα της πατρίδας, παρά το σοκ του πραξικοπήματος, παρά τους 30.000 ετοιμοπόλεμους και πολύ καλά οπλισμένους εισβολείς και τη σφοδρότητα της αεροπορίας. Δεν νομίζω ότι έχει αναλυθεί σε βάθος ο ηρωικός τους αγώνας. Το 1974 όσοι αντιστάθηκαν και κυρίως όσοι έπεσαν, Ελληνοκύπριοι και της ΕΛΔΥΚ, έγραψαν σελίδες αφθάστου δόξας. Γι' αυτό και, όταν πήγαμε την παραμονή της 14ης Αυγούστου στα Φυλακισμένα Μνήματα και ορκισθήκαμε ότι μόνον από τα κορμιά μας θα περάσουν και ότι δεν θα μολύνουν οι βάρβαροι εισβολείς τους ιερούς τους τάφους, πήραμε δύναμη από τους ηρωικούς εκείνους απαγχονισθέντες.

Στρατηγέ, 33 χρόνια μετά τι περιμένουμε ως λύση, για να ικανοποιηθούν και οι θυσίες των, όπως και εσείς είπατε, ηρωικών εθελοντών νεκρών του 1974, αλλά και των άλλων νεκρών της κυπριακής ελευθερίας;

Γνωρίζετε ότι αγωνίσθηκα μαζί με πολλούς Ελληνοκυπρίους και Ελλαδίτες ενάντια στην απάτη Ανάν. Δεν έχω τίποτε για όσους εκ των Κυπρίων δεν το διάβασαν. Έχω όμως θλίψη για όσους και κυρίως πολιτικούς ήξεραν την απάτη, που ήξεραν ότι με το σχέδιο Ανάν δεν θα υπήρχε Κυπριακή Δημοκρατία και φυσικά η Ε.Ε. θα τους σταματούσε την ένταξη. Γιατί εκείνο το απαράδεκτο και υβριστικό
για το Διεθνές Δίκαιο -όλοι τώρα το ξέρουν- σχέδιο ήταν ύβρις
για το δίκαιο και απαξίωση του όποιου κύρους μπορούν να έχουν
και δικαιούνται να έχουν οι ελεύθεροι λαοί.

Προσκλητήριο ηρώων

Διά την ιστορίαν αναφέρω τους διοικητές των λόχων:
Ελλαδίτης λοχαγός Γιώργος Παπαχατζόπουλος, έφεδρος ελληνοκύπριος ανθυπολοχαγός Πανίκος Παπόρης, έφεδρος ανθυπολοχαγός Νίκος Κουτσού, σήμερα βουλευτής στο Ευρωπαϊκό Κόμμα και αρχηγός των Νέων Οριζόντων, έφεδρος ελληνοκύπριος ανθυπολοχαγός Χρήστος Σολωμής χρημάτισε από το 1980 βουλευτής Αμμοχώστου, επί οκταετία και εν συνεχεία το 1998 υπουργός Υγείας.
Ελλαδίτης υπολοχαγός Νίκος Λιγουδιστιανός, ελληνοκύπριος έφεδρος ανθυπολοχαγός Γιώργος Ρωσσίδης, ελληνοκύπριος ανθυπολοχαγός Μιχάλης Κούτουρας, ελληνοκύπριος έφεδρος ανθυπολοχαγός Παναγιώτης Παυλίτης, ελληνοκύπριος λοχαγός Ανδρέας Δημητρίου, έφεδρος ανθυπολοχαγός Αντώνης Καρράς (βουλευτής επί οκταετία μέχρι τις πρόσφατες εκλογές), ελληνοκύπριος λοχαγός Γιάννης Μαυρόγιαννος, έφεδρος ελληνοκύπριος ανθυπολοχαγός Μιχάλης Στεφανίδης, ελλαδίτης ταγματάρχης Σεβασλίδης.

11 Ιουλίου 2009

ΕΚΚΛΗΣΗ ΑΠΕΥΘΥΝΕΙ Η ΣΦΑΚΙΑΝΗ ΒΙΓΛΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΤΑΦΙΑ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΣΕ ΟΔΟΥΣ ΠΑΡΚΑ ΚΑΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΤΟΣΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.ΟΠΟΙΟΣ ΔΕ ΛΗΣΜΟΝΑΤΑΙ ΔΕΝ ΑΠΟΘΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕΣ!

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕ!!!!!ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ.....θα συνεχισουμε να φυλλαμε τις ...ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ!

Γ Η Ν ελληνίδα, που θερμαίνει τα ιερά οστά των νεότερων θυσιών του έθνους, από το 1955-59 της ΕΟΚΑ, το 1964 και το 1974, ώς τον Τάσο Ισαάκ, τον Σολάκη Σολωμού και τον Αρχηγό Φλωράκη, επέλεξε για να ταφεί ο Δημήτρης Ματαφιάς.

Μ α τ α φ ι ά ς !
EΙΡΗΣΘΩ
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
Γ Η Π Α Ν Α Ρ Χ Α Ι Α ΕΛΛΗΝΙΣ, εκεί πλησίον της αρχαίας Αμαθούντος, θα σκεπάζει από σήμερα τον, εκ Λευκάδος επιλέξαντα να 'ναι ες αεί και Κύπριος, στρατηγό Δημήτρη Ματαφιά. Εδώ, «στην άκρη του αρχιπελάγους, στο περήφανο κομμάτι του περήφανου ελληνικού έθνους», όπως ο ίδιος διαμηνούσε στα πλέοντα κατά δω σκάφη του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, όταν ήταν, το 1985-86, Αρχηγός της Εθνικής Φρουράς.
Η Ξ Ε Ρ Ε, από τότε που ήταν εδώ, στα 43 του, διοικητής του 241 Τάγματος Πεζικού, ο Ματαφιάς ότι: Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά που οι μηδίσαντες Αμαθούσιοι κρέμασαν «τρόπαιο» το κεφάλι του θυσιασθέντος, κατά των Περσών, Ονήσιλου, μελίσσι στην Πύλη των Τειχών, υπήρχαν έκτοτε εδώ και του Ονήσιλου γνήσιοι απόγονοι, μα και των Αμαθουσίων. Ήξερε. Και επέλεγε τους πρώτους. Υπόδειγμα γενόμενος ο ίδιος με τις πράξεις του. Με τη γενναία, ακούραστη και, ατσαλάκωτης πάντα αξιοπρέπειας, ανιδιοτελή προσφορά στο υπέρτατο καθήκον της ένοπλης προσφοράς στην πατρίδα. Και στο απελευθερωτικό όραμα του λαού.
Γ Η Ν ελληνίδα, που θερμαίνει τα ιερά οστά των νεότερων θυσιών του έθνους, από το 1955-59 της ΕΟΚΑ, το 1964 και το 1974, ώς τον Τάσο Ισαάκ, τον Σολάκη Σολωμού και τον Αρχηγό Φλωράκη, επέλεξε για να ταφεί ο Δημήτρης Ματαφιάς.
Μ Ε ΤΟ ΑΚΟΥΣΜΑ του θανάτου του, 20 ολόκληρα χρόνια μετά που παραιτήθηκε από τη 13μηνη αρχηγία του ΓΕΕΦ και 32 χρόνια αφ' ότου διοικούσε το 241ΤΠ, πλήθη Κυπρίων διαλαλούν με συγκίνηση την υπερηφάνειά τους, ότι υπηρέτησαν υπό τας διαταγάς του Ματαφιά. Διότι ήταν κοπιώδες ε π ί τ ε υ γ μ α, χρειαζόταν μόχθος και συνειδητή διαρκής εγρήγορση, να υπηρετείς την πατρίδα με διοικητή και αρχηγό τον Ματαφιά. Έπρεπε κάθε λεπτό να μη λουφάρεις, να μην «παίζεις πελλόν», αλλά να αποδεικνύεις εμπράκτως ότι ήσουνα του Ονήσιλου και όχι των μηδισάντων Αμαθουσίων. Είτε με το φτυάρι, στο ζύμωμα του τσιμέντου για τα πολυβολεία του 241ΤΠ, είτε στα «πολεμικά πανεπιστήμια» όπως είχε αναπτύξει τα πεδία βολής της ΕΦ. Ήταν κόπος και συνειδητός μόχθος, να 'σαι φίλος του Ματαφιά, στη Λήμνο, στη Λέσβο, στην Κύπρο, στην υπόθεση αντιμετώπισης του Αττίλα, των πατρώνων του και των υποτελών τους, στην υπόθεση της απελευθέρωσης των λαών.
Μα δεν είναι κανένας κόπος να πεις και να διαλαλήσεις, τι είδους διαχρονικό υπόδειγμα παραμένει για όλους, «όσοι ζωντανοί». Αρκεί μόνο μια λέξη:
Μ α τ α φ ι ά ς !
Στην μνήμη του Στρατηγού Δημήτριου Ματαφιά....ας ςίναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει..


Η ΜΙΤ θα δολοφονούσε το στρατηγό Ματαφιά

Vatan
(12/5/2009)

ο Μουράτ Γιλντιρίμ, γιος του Μαχμούτ Γιλντιρίμ, γνωστού με την κωδική ονομασία «Γεσίλ» (Πράσινος), έγραψε βιβλίο αναφορικά με τη ζωή του πατέρα του, για τον οποίο υπάρχουν ισχυρισμοί ότι εργάστηκε για τη ΜΙΤ και την Υπηρεσία Πληροφοριών της Στρατοχωροφυλακής JİTEM και ότι ήταν ο ηθικός αυτουργός, αλλά και ο εκτελεστής, πάρα πολλών δολοφονιών, που μέχρι σήμερα παραμένουν ανεξιχνίαστες.

Στο εν λόγω βιβλίο και στο κεφάλαιο «Επιχειρήσεις στο εξωτερικό» περιλαμβάνονται οι επιχειρήσεις, στις οποίες είχε λάβει μέρος και ο Γιλντιρίμ.

Ο γιος του, αναφορικά με το θέμα αυτό, γράφει: «Ο πατέρας μου συμμετείχε σε άπειρες επιχειρήσεις τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Μετά την εγκατάστασή μας στην Άγκυρα, γνωρίζω ότι μετέβη στην Ιταλία, τη Γερμανία, την Ολλανδία, το Ιράν, την Ουγγαρία, το Βέλγιο, τη Ρουμανία, τις Βρυξέλλες και τη Βηρυτό. Δεν γνωρίζω, όμως, το σκοπό των ταξιδιών του.

Μετέβησαν, επίσης, στην Ελλάδα για έναν στρατηγό. Για την ακρίβεια, δεν θυμάμαι εάν ο Έλληνας ήταν ναύαρχος ή στρατηγός. Οι δικοί μας τον είχαν εντοπίσει στην κοιλάδα Μπεκάα. Τον φωτογράφισαν ενώ έμπαινε και έβγαινε στον καταυλισμό Μαχσούν Κορκμάζ. Αυτός, όχι μόνο παρείχε υποστήριξη στο ΡΚΚ, αλλά εκπαίδευσε και τους τρομοκράτες.

Μεταβαίνουν, λοιπόν, στην Ελλάδα, προκειμένου να διοργανώσουν μια επιχείρηση. Όμως, συμβαίνει μια αναποδιά, με συνέπεια η Ελληνική Αστυνομία να συλλάβει τον πατέρα μου. Τον βασανίζουν για τρεις-τέσσερις ημέρες, προκειμένου να τον αναγκάσουν να μιλήσει. Ο πατέρας μου δεν μιλά. Κατόπιν αυτού, παραδίδουν τον πατέρα μου σε τουρκική αντιπροσωπεία, η οποία είχε κινητοποιηθεί. Οι ελληνικές Υπηρεσίες Πληροφοριών, τη στιγμή που τον παραδίδουν, λένε: “Ελπίζουμε να μην έχετε άλλον άνθρωπο σαν και αυτόν”».

[ΣΗΜΕΙΩΣΗ της εφημερίδας: Ο ε.α. στρατηγός Δημήτρης Ματαφιάς είχε συναντηθεί αρκετές φορές με τον Οτζαλάν στην κοιλάδα Μπεκάα. Είχε συμμετάσχει σε πολλές συναντήσεις του ΡΚΚ στην Αθήνα. Μάλιστα, ισχυριζόμενος ότι είναι και ο εκπρόσωπος του Οτζαλάν, είχε διαβάσει δικά του μηνύματα.]

Στο καλό Στρατηγέ
Στο καλό περήφανε και γενναίε Στρατηγέ. Που κράτησες τον όρκο σου και πραγματικά πίστεψες στην αποστολή σου. Που είχες το θάρρος και την αξιοπρέπεια να παραιτηθείς όταν δουλικές πολιτικές αποφάσεις υπέσκαπταν την αποστολή την οποία ως εύορκος Έλληνας αξιωματικός είχες αναλάβει. Που δεν σε γέλασαν οι γλυκόφωνες σειρήνες της δήθεν προσέγγισης του εχθρού και άφεσης των αμαρτιών του. Στο καλό. Και μακάρι κάποτε οι σύγχρονοι “Αρχηγοί ΓΕΕΘΑ και ΓΕΕΦ” να διαβάσουν την βιογραφία σου για να μορφωθούν και να παραδειγματιστούν…

7 Ιουλίου 2009

ΜΗΝ ΑΣΕΛΓΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ!

Ειναι πραγματι αποριας αξιον το οτι εδω και παρα πολλα χρονια εξακολουθουμε ν αναπαραγουμε μια ανοησια με το να αποκαλουμε τα κλεμμενα μαρμαρα του Παρθενωνα "ελγινεια" ταυτιζοντας τα ετσι με το ονομα του σκωτσεζου κλεπταποδοχου Ελγιν.Ειναι καιρος να αποκτησουμε τη δεουσα μεριμνα και απολυτοτητα στην ιερη προσπαθεια επιστροφης των μαρμαρων στη μητριδα τους!Να καταγγειλουμε ανοικτα τους αφελεις η μηπως κρεττινους εγγλεζους υπευθυνος του βρετανικου μουσειου που τολμησαν να ασελγησουν περσι πανω μαρμαρα μας καθαριζοντας τα για να φαινονται πιο λευκα και ελκυστικα στους επισκεπτες τους!!!Τι τοξικο υγρο χρησιμοποιησαν?Ποιος τους εδωσε το δικαιωμα να παρεμβαινουν στο χρωμα που το περασμα των αιωνων χαρισε στα ιερα αυτα μνημεια του Αρχαιου Ελληνικου Πνευματος?Ντροπη και σ αυτους που ασελγησαν και σε οσους υπευθυνους δικους μας ΕΣΙΩΠΗΣΑΝ ενω γνωριζαν!!!!

1 Ιουλίου 2009

ΚΑΛΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝΕ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΕΚΕΙΑ!

Γράφει ο/η Greek American News Agency
29.06.09
Η επιστολή καταγγελία- καταπέλτης εναντίον των διπλωματικών μας της μόνιμης αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη, που σήμερα δημοσιεύουμε αυτούσια, έχει φτάσει στο γραφείο της υπουργού εξωτερικών κ. Ντόρας Μπακογιάννη από τις αρχές Ιουνίου. Ωστόσο ουδείς έδωσε την αναμενόμενη σημασία, αν και το πρόβλημα είναι γνωστό εδώ χρόνια-από την εποχή που Γενικός Πρόξενος Νέας Υόρκης ήταν ο κ. Δημήτρης Πλατής- στους διπλωμάτες μας σε ΝΥ και Ουάσιγκτον. Τώρα που δημιουργήθηκε σοβαρότατο μείζον πρόβλημα, και αποτελεί ένα από τα ζητήματα που θέτουν διακριτικά οι Αμερικανοί διπλωμάτες σε όλες τις κατ ιδίαν συναντήσεις με Έλληνες ανώτερους και ανώτατους αξιωμάτουχους, έφτασε και στο γραφείο του Έλληνα Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή. Τι λέει και τι καταγγέλει η επιστολή αυτή; Διαβάστε την και θα καταλάβετε...

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη,
Πληρεξούσιε Υπουργέ Α' Τάξεως
ΣΤ' Γενικέ Διευθυντή Διοικητικού του Υπουργείου Εξωτερικών

Παρακαλώ ενημερώσατε τον ελληνικό λαό για την εξέλιξη της απαίτησης του Δήμαρχου Νέας Υόρκης για καταβολή 550.000 δολαρίων ΗΠΑ για πρόστιμα λόγω παράνομων παρκαρισμάτων αυτοκινήτων Ελλήνων διπλωματικών υπαλλήλων πάνω σε πεζοδρόμια της Νέας Υόρκης ή σε άλλους χώρους, όπου ενώ απαγορευόταν η στάθμευση, οι παραπάνω διπλωμάτες μας συνέχιζαν επί χρόνια με τον τσαμπουκά να σταθμεύουν και να μην πληρώνουν τα πρόστιμα επειδή «ήσαν διπλωμάτες».

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι ο Δήμαρχος της Νέας Υόρκης συγκέντρωσε το εκπληκτικό ποσό των 550.000 δολαρίων και το έστειλε στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία μας στον ΟΗΕ, ζητώντας την άμεση εξόφλησή του;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι η αρχική αντίδραση των υπηρεσιακών παραγόντων και της ηγεσίας του Υπουργείου Εξωτερικών ήταν «άσε το δήμαρχο να κουρεύεται- έχουμε διπλωματική ασυλία»;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι ο Δήμαρχος διαβίβασε τελικά την αξίωσή του κατά της Ελλάδας, στο Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών, στο Στέητ Ντιμπάρτμεντ;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι κατόπιν των ανωτέρω, το Αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας αποφάσισε να περικόψει από τις υποτροφίες που έδινε σε Έλληνες Αξιωματικούς του Στρατού για μετεκπαίδευση στις ΗΠΑ, όσες αντιστοιχούσαν στο ποσό των 500.000 που οι διπλωμάτες μας ηρνούντο να πληρώσουν;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι αφού έτσι μας έπιασαν τον **λο, αρχίσαμε να συζητάμε το θέμα;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι επιφορτίσατε τον Έλληνα διαπραγματευτή που συζητούσε με τους Σκοπιανούς το θέμα του ονόματος «Μακεδονία», να ασχοληθεί κατά προτεραιότητα με το θέμα της διαπραγμάτευσης της πληρωμής του οφειλόμενου στο Δήμαρχο ποσού των 550.000 δολαρίων;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι η ελληνική διαπραγματευτική τακτική με το Δήμαρχο της Νέας Υόρκης ήταν;
- Να σας δώσουμε κύριε Δήμαρχε τα μισά και να συνεχίσουμε να διαπραγματευόμαστε για τα υπόλοιπα;
- Να μας κάνετε έκπτωση 10%;
- Να σας δώσουμε τα μισά μετρητά και τα υπόλοιπα σε μετοχές του ΟΤΕ;
- Να σας κάνουμε δωρεάν ξενάγηση στην Ακρόπολη και να αφήνουμε τους Αμερικανούς διπλωμάτες στην Αθήνα να παρκάρουν και εκείνοι όπου θέλουν χωρίς απειλή προστίμου;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι η ελληνική κυβέρνηση τελικά υποχώρησε μπροστά στην ακλόνητη στάση του Δήμαρχου της Νέας Υόρκης και του πλήρωσε ακριβώς 550.000 δολάρια για παράνομα παρκαρισμένα ιδιωτικά αυτοκίνητα Ελλήνων διπλωματών μιας ολόκληρης πενταετίας και τόκους υπερημερίας (λόγω του τσαμπουκά μας);

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι σε σύσκεψη που επακολούθησε μεταξύ διπλωματών στο Υπουργείο Εξωτερικών, αποφασίστηκε να μην καταλογιστούν τα χρήματα του παραπάνω υψηλότατου προστίμου στους παραβάτες διπλωμάτες μας, επειδή ήταν διπλωμάτες από τζάκια με καλές συστάσεις και πλάτες και, αντί αυτού, θεωρήθηκε προτιμότερο να επιβαρυνθούν όλοι οι μα**** Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες, οι οποίοι θα πλήρωναν τελικά - με τη φορολογία - τα λεφτά του προστίμου και οι οποίοι δεν θα μάθαιναν ποτέ τι συνέβη;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, παρόλο που στην εξέλιξη αυτή δεν είχατε ο ίδιος προσωπική ανάμειξη, όμως με την ιδιότητά σας ως ΣΤ' Γενικός Διευθυντής Διοικητικού και αρμόδιος για τα οικονομικά και τις πληρωμές του Υπουργείου Εξωτερικών, θεωρείτε σωστό να βγουν αυτά τα λεφτά από το υστέρημα του Ελληνικού λαού; Την ώρα μάλιστα που ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής υποσχέθηκε το «σεμνά και ταπεινά» και διακήρυξε στο ντιμπέϊτ των πολιτικών αρχηγών, ότι «καμιά φορά το Δημόσιο δεν έχει χρήματα να πληρώνει» (εννοεί «να πληρώνει το νοσηλευτικό προσωπικό, τους συνταξιούχους, τις καθαρίστριες, τα νοσοκομεία, τους απλήρωτο υς συμβασιούχους κλπ»);

Και είναι σωστό να αφήνει το Υπουργείο Εξωτερικών να παραγραφεί και η αξίωση του δημοσίου να πάρει από τους παραβάτες τα χρήματα που υποχρεώθηκε να πληρώσει στο Δήμαρχο της Νέας Υόρκης;